"Μάνα" - Ποίημα του Γεράσιμου Μαρκορά
Απλό κι αγαπημένο, από τότε που το μαθαίναμε στο σχολείο...
Μάνα! Δε βρίσκεται
λέξη καμία
να ‘χει στον ήχο της
τόση αρμονία,
σαν ποιος να σ' άκουσε
με στήθος κρύο,
όνομα θείο;
Παιδί από σπάργανα
ζωσμένο ακόμα,
με χάρη ανοίγοντας
γλυκά το στόμα,
γυρνάει στον άγγελο
που τ' αγκαλιάζει
και μάνα κράζει.
Στον κόσμο τρέχοντας
ο νέος διαβάτης
πέφτει στ' αγνώριστα
βρόχια τσ' απάτης,
και αναστενάζοντας,
Μάνα μου! Λέει,
Μάνα! Και κλαίει.
Της νιότης φεύγουνε
τ' άνθια κ' η χάρη
τριγύρω σέρνεται
με αργό ποδάρι,
ώσπου στην κλίνη του,
σα βαρεμένος,
πέφτει ο καημένος.
Και πριν την ύστερη
πνοή του στείλει,
αργά ταράζονται
τα κρύα του χείλη,
και με το μάνα μου!
πρώτη φωνή του,
πετά η ψυχή του.
Άλλα άρθρα από Palmografos.com
Σχολιάστε το άρθρο:
συνολικά:
| προβολή:
Ποιος θυμάται την Ασπασία;
«Σκοτώνω την κόρη μας για να μη γίνει σαν και εσένα. Κανονικά θα έπρεπε να σκοτώσω εσένα, αλλά επειδή θα ζήσεις, όσο ζήσεις, με το βάρος του θανάτου της, θα είναι καλύτερα».
Φωτoγραφίες: Σπυριδούλα Φατούρου/facebookΜε αποδέκτη την εν διαστάσει σύζυγό του, Σπυριδούλα Φατούρου, άφησε αυτό το σημείωμα που ξεχειλίζει χολή και κακία ο 47χρονος πατέρας της Ασπασίας πριν αυτοκτονήσει, αφού είχε ...
Διαβάστε το άρθρο
- Δημοφιλέστερα
.jpg&size=summary_medium)
Αξιολογήστε αυτο το άρθρο
