Η ζωή - Του Απόστολου Βεργή*
Προδημοσίευση από το βιβλίο του Απόστολου Βεργή "Παρτίδα ή πατρίδα;"
Η τύχη υπάρχει και δεν είναι λίγες οι στιγμές που έρχεται με τρόπο δημιουργικό, με τρόπο που τραβά την ιστορία πιο μπροστά, με τρόπο που αναβαθμίζει τα “πιστεύω”. Δεν είμ' εγώ που φτιάχνω τα κλειδιά της οικουμένης, ούτε και είμ' εγώ που παραδέχομαι κάθε απίστευτη στιγμή ως θαύμα - τύχη όμως υπάρχει κι είν' εντελώς ουδέτερη όπως και η πραγματική δικαιοσύνη.
Οι άλλοι, όμως, αλλάζουν θέσεις διαρκώς, κατέχοντας το πλέον κερδοφόρο knowhow (πάντοτε υποψιαζόμουν την ύπαρξη τέτοιων οντοτήτων). Η απουσία επιχειρημάτων δημιουργεί στρατόπεδα συγκέντρωσης για εραστές της σκέψης: Το ζήτημα είναι να απουσιάζεις κάθε στιγμή που βομβαρδίζεται ο νους, να βρίσκεσαι στην εξοχή παρέα με τ' αηδόνια. Ε, αυτό κάνω κι εγώ, κι οι μέρες μου γίνονται διαφορετικά ανησυχητικές και, όχι, δεν κοιμάμαι.
Καταλαβαίνω! Δημιουργούνται στόχοι διαρκώς - δεν το 'δαν οι προπάτορες και φτιάξανε συστήματα, χωρίς πρώτα να βουν ποιοι είν' οι ξενοδόχοι: Παρήχθησαν έτσι αρκετές χαμένες ευκαιρίες, πόλεμοι και πολιτείες μοναξιάς - κι ύστερα, κάθε φορά, να ψάχνουν οι αρχές να βρουν διορθωτές σε άσπαρτα χωράφια.
Γιατί, είναι μεγάλη τέχνη η σπορά - ως διαδικασία είν' βαριά και οι πολλοί αρνιούνται να εκπαιδευτούν κι αφήνονται στην πίστη. Οπότε, πραγματικοί σπορείς μένουν να είν' οι άπιστοι, οι εξοστρακισμένοι: Τόσο απλά και τόσο όμορφα!
Το νόημα του τοπίου είναι η στιγμή. Αυτή, που λένε ότι χάνεται και την μοιρολογούν οι στιχουργοί και την αποκαλούν πουτάνα οι φορείς της αγοράς, οι ιατροί και οι τερματοφύλακες. Τι θα πει ελεύθερος χρόνος; Μήπως θα πει: το σύνολο ελεύθερων στιγμών που διαρκώς βαριούνται; Και μήπως είναι οι στιγμές αυτές που κρίνουν τα μεγέθη των τεχνών; Και είναι, και δεν είναι - όπως και όλη η ζωή, κι αυτή: και είναι, και δεν είναι.
Η δικιά μου, όμως, η ζωή ξεκίνησε μ' ελπίδες και με φως - ήτανε άνοιξη, ήταν και σε βδομάδα δύσκολη για τους εργαζομένους και, βέβαια, για τους ιδεολόγους. Προχώρησα διαφορετικά. Λογικό. Άλλωστε η πραγματική ζωή κινείται μυστικά - και έτσι έμαθα να βαδίζω δίπλα σ' ένα φάντασμα και να καταλαβαίνω. Να καταλαβαίνω την αξία των εικόνων: των εικόνων λαϊκών αγορών, των εικόνων από παλαιές νηοπομπές, των εικόνων από θέατρα της κεντρικής Ευρώπης.
Πέραν αυτών για τη ζωή δεν ξέρω άλλο τίποτα μιας και ο χρόνος με προσπέρασε και μ' άφησε να ονειροπολώ σε κάποια άλλη Κόκκινη Πλατεία, τοποθετημένη νότια από την αποκάλυψη του χρόνου. Αλίμονο, κέρδισα κάποιου είδους ξεγνοιασιά - μπορεί και να μην είχε νόημα, είχαν όμως αξία τα αποτελέσματα, έδεσαν με τις τέχνες τις καλές και έκαναν να αναλυθεί το φως διαφορετικά: όπως βιτρό ή όπως θάλασσα.
*Συγγραφέας - Ποιητής
Ποιος θυμάται την Ασπασία;
- Δημοφιλέστερα
