Ένα δάκρυ για τον Ντιέγκο - Του Δημήτρη Σουλιώτη
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έφυγε από τη ζωή… Ακούγοντας την είδηση του θανάτου του στο ραδιόφωνο, ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου, ένα δάκρυ που μέσα από υπόγειες ψυχικές διαδρομές ενώθηκε με τα δάκρυα των Αργεντινών, των Καταλανών, των Ναπολιτάνων φιλάθλων, αλλά και φιλάθλων σ’ όλο τον κόσμο… Αναρωτήθηκα γιατί αυτό το δάκρυ; Τι ήταν για μένα ο Μαραντόνα;
Προσπαθώντας να βρω μια απάντηση η σκέψη μου πέταξε πίσω στη Λαμία στη φτωχική γειτονιά μου, δίπλα στο Γήπεδο της πόλης, πέταξε σε αρχέγονες ψυχικές πληγές, παρατεταμένες ανέραστες εφηβείες, φυλακές με ξύλινους τοίχους… Εκείνες τις ηρωικές δεκαετίες του 50 και του 60 η μόνη διέξοδος του νεανικού σφρίγους των αγοριών ήταν το ποδόσφαιρο στις αλάνες της γειτονιάς… και υπήρχαν πολλές τότε για να απορροφήσουν μαζί με τον ιδρώτα του σώματος και τον …ιδρώτα ανεκπλήρωτων επιθυμιών… Μια ντρίπλα στην αλάνα, ισοδυναμούσε με την κατάκτηση του κόσμου όλου… Με ντρίπλες στις αλάνες, στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες ξεκίνησε και ο Ντιέγκο για να κατακτήσει τον κόσμο…
Αντιγράφω από παλιά συνέντευξή του: «Όταν δεν είχαμε πολύ φαγητό, τη μάνα μου την έπιανε στομαχόπονος. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως ήταν ψέματα. Το έκανε για να τρώμε εμείς…». Είναι λόγια που μαρτυρούν την καταλυτική επίδραση που άσκησε ο αρχέγονος πόνος της στέρησης στη ζωή του… Ήταν ο πόνος που έγινε εκρηκτική δημιουργική δύναμη, που μαζί με το τεράστιο ταλέντο του τον οδήγησε στην κορυφή του ποδοσφαιρικού στερεώματος, αλλά ήταν και ο ίδιος πόνος που τον έσπρωξε στην καταστροφή, όταν περνώντας τα χρόνια δεν μπορούσε πλέον να βρει διέξοδο στους αγωνιστικούς χώρους… Ήταν ο ίδιος πόνος που τον έφερε κοντά στον Τσε, τον Κάστρο, τον Τσάβες, ο πόνος που τον οδήγησε στα ίδια δύσβατα μονοπάτια που παίρνουν όλοι της γης οι …κολασμένοι προς τα αριστερά…
Τα νέα κορίτσια από τις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες που δακρύζουν αποτείνοντας φόρο τιμής στη σωρό του δεν ξέρουν τίποτα από ποδόσφαιρο, κλαίνε γιατί χάθηκε κάποιος δικός τους, ένας άνθρωπός τους που κατάφερε να φθάσει ψηλά με τις δικές του δυνάμεις, χωρίς ξένες πλάτες… κλαίνε γιατί χάθηκε ο ήρωας, το σύμβολο που κρατούσε ζωντανές στο φαντασιακό τους τις επιθυμίες τους να ξεφύγουν από μια κλεμμένη ζωή…
Ο αρχέγονος πόνος κατάφερε να καταστρέψει το σώμα του Ντιέγκο… δεν μπόρεσε όμως μέχρι το τέλος να καταστρέψει την ψυχή του… Αυτή έμεινε αλώβητη και ήταν πάντα εκεί, πάντα κοντά στους χαμένους αυτού του κόσμου, για να τους δίνει ελπίδα με τα κατορθώματά του, ότι κάποτε μπορούν έστω και στο όνειρό τους, να τα καταφέρουν… Μόνο αυτοί έχυσαν κάποια δάκρυα για τον Ντιέγκο… Οι άλλοι που τον είδαν μόνο σαν μια ποδοσφαιρική ιδιοφυία, απλά δεν μπορούν να κλάψουν…
Αθήνα, 28 Νοεμβρίου 2020
Δημήτριος Γ. Σουλιώτης
Ποιος θυμάται την Ασπασία;
- Δημοφιλέστερα
.jpg&size=summary_medium)
