32 χρόνια από το θάνατο της Μαρίας Κάλλας - Ακούει κανείς;

  

Φαίνεται πως οι Έλληνες "εθνοπατέρες" είναι πολύ απασχολημένοι με τη μέριμνα της επανεκλογής τους στις επερχόμενες εκλογές και δεν τους περισσεύει λίγος χρόνος για να ασχοληθούν με την επέτειο του θανάτου της μεγάλης ντίβας, που κυριολεκτικά δόξασε την Ελλάδα σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Η μόνη συναυλία, που έπεσε στη δική μου αντίληψη τουλάχιστον, ήταν αυτή που διοργανώθηκε από το Ίδρυμα  Athenaeum στο Μέγαρο Μουσικής. Η Εληνική πολιτεία πού βρίσκεται; Τί εορτασμοί και εκδηλώσεις έγιναν; Το σπίτι που έμεινε η Μαρία Κάλλας  μεταξύ 1936 και 1945 στην οδό Σκαραμαγκά και Πατησίων 61, στο Μουσείο, καταρρέει και τελεί υπό κατάληψη αναρχικών, ενώ στη Βενετία επέλεξαν ένα τυχαίο σπίτι προκειμένου να το μετατρέψουν σε μουσείο για τη Μαρία Κάλλας.  Ντροπή! Αίσχος! Ας ρίξουν μια ματιά στο Σάλτσμπουργκ, για να δουν τι κάνουν οι Αυστριακοί, προκειμένου να τραβήξουν τον κόσμο στη γενέτειρα του μεγάλου τους συνθέτη, Μότσαρτ. Μήπως είναι η πρώτη φορά άλλωστε, που δείχνουμε δείγματα πολιτιστικής αναλγησίας και προχειρότητας; Εδώ κατεδαφίσαμε όλα τα κοσμήματα της Αθήνας, που άλλες πρωτεύουσες διατηρούν ως "κόρην οφθαλμού", για να χτίσουμε αυτή την τσιμεντένια τερατούπολη!

Παραθέτω βιογραφικό της Μαρίας Κάλλας, ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του κ. Χρήστου Μιχαηλίδη και video με την υπέροχη Casta Diva.

Πολλές φωτογραφίες της κορυφαίας σοπράνο μπορείτε να βρείτε στη Σελίδα αυτού του Blog ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ/ MARIA CALLAS

 

Η Άννα Μαρία Καικιλία Σοφία Καλογεροπούλου, μετέπειτα Μαρία Κάλλας, γεννήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου του 1923 στη Νέα Υόρκη, όπου είχαν μεταναστεύσει οι γονείς της. Η Μαρία Κάλλας έλαβε μαθήματα πιάνου από παιδί και σε ηλικία 11 ετών λαμβάνει το πρώτο της βραβείο ως σολίστ, σε διαγωνισμό παιδικών φωνών τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού.

Οι γονείς της χωρίζουν το 1937 και η 14χρονη Μαρία ακολουθεί τη μητέρα της στην Αθήνα όπου εγγράφεται στο Εθνικό Ωδείο του Καλομοίρη με καθηγήτρια τη Μαρία Τριβέλλα ενώ ένα χρόνο αργότερα βρέθηκε στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών όπου δίδασκε η Elvira de Hidalgo και η οποία θεωρείται η κατ’ εξοχήν δασκάλα της Κάλλας.

Τον Απρίλιο του 1939 κάνει το ντεμπούτο της, ως Σαντούζα, σε μία μαθητική παράσταση της Καβαλερία Ρουστικάνα του Πιέτρο Μασκάνι από το Ωδείο Αθηνών. Λίγο πριν την είσοδο της Ελλάδας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έρχεται η πρώτη συνεργασία της με την Λυρική Σκηνή Αθηνών και στις 21 Οκτωβρίου του 1940 ερμηνεύει τραγούδια από τον Έμπορο της Βενετίας του Ουίλιαμ Σαίξπηρ στο Βασιλικό Θέατρο. Η συνεργασία της με τη Λυρική Σκηνή θα συνεχιστεί και στις 21 Ιανουαρίου 1941 στην πρώτη της μελοδραματική εμφάνιση θα υποδυθεί τη Βεατρίκη στο έργο «Βοκκάκιος» του Φραντς φον Σουπέ στο κινηματοθέατρο Παλλάς.

Λίγο μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, η Μαρία Κάλλας αποφασίζει να επιστρέψει στις ΗΠΑ, αφού θεωρεί ότι η θέση της στη Λυρική Σκηνή έχει υποβαθμιστεί. Το Σεπτέμβριο του 1945 βρίσκεται στη Νέα Υόρκη και προσπαθεί να βρει εργασία. Η πρώτη της εμφάνιση γίνεται στις 3 Αυγούστου 1947 στην Αρένα της Βερόνα με τη «Τζοκόντα» του Αμιλκάρε Πονκιέλι και στη συνέχεια ερμηνεύει την Ιζόλδη από το «Τριστάνος και Ιζόλδη» στη Βενετία υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Τούλιο Σεραφίν. Σύντομα γνωρίζεται με τον μουσικόφιλο Ιταλό βιομήχανο Τζοβάννι Μπατίστα Μενεγκίνι, με τον οποίο παντρεύονται στις 21 Απριλίου 1949.

Ο Μενεγκίνι ανέλαβε και ρόλο μάνατζερ της Κάλλας, ασκώντας καταλυτική επιρροή στην καριέρα της, υποβάλλοντάς την σε δίαιτα με σκοπό να αποκτήσει καλύτερη εμφάνιση και αποτρέποντάς την από κάθε βιοποριστική ενασχόληση με την οικονομική κάλυψη που της παρείχε. Τον ίδιο χρόνο η Κάλλας κάνει εμφανίσεις στο Μπουένος Άιρες και το 1950 στο Μεξικό.

Στις 7 Δεκεμβρίου 1951 η Κάλλας ανοίγει τη σαιζόν στη Σκάλα του Μιλάνου με το «Σικελικό Εσπερινό», εμφάνιση που της προσφέρει μεγάλη αναγνώριση. Τα επόμενα επτά χρόνια, η Σκάλα θα γίνει η σκηνή των μεγαλύτερων θριάμβων. Το 1955 ανεβάζει την ιστορική παράσταση της «Τραβιάτα» του Βέρντι σε σκηνοθεσία Λουκίνο Βισκόντι. Στις 27 Οκτωβρίου 1956 εμφανίζεται για πρώτη φορά στη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης ως «Νόρμα» στο ομώνυμο έργο του Giuseppe Bellini. Στις 5 Αυγούστου 1957 επιστρέφει στην Αθήνα και εμφανίζεται στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.

Δύο μήνες νωρίτερα, η Κάλλας γνωρίζεται με τον εφοπλιστή Αριστοτέλη Ωνάση, μια γνωριμία που θα εξελιχθεί σε μια θρυλική ερωτική σχέση που χαρακτήρισε τη ζωή της μεγάλης καλλιτέχνιδος. Σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ «Απόλυτη Κάλλας» του Γάλλου σκηνοθέτη Φιλίπ Κολί, η Κάλλας γέννησε νεκρό ένα αγοράκι στις 30 Μαρτίου του 1960, καρπό του έρωτά της με τον Ωνάση. Ο Κολί ισχυρίζεται ότι επαλήθευσε το γεγονός με πιστοποιητικό γέννησης, στο οποίο αναφέρεται μεν το όνομα Όμηρος, αλλά με επίθετο «μη αναγνώσιμο».

Το 1960 τραγουδά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου «Νόρμα» και το επόμενο έτος «Μήδεια» σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Το 1962 επανεμφανίζεται στη Σκάλα του Μιλάνου και αποθεώνεται σαν «Μήδεια» σε σκηνοθεσία Α. Μινωτή και κοστούμια Γιάννη Τσαρούχη. Τον Ιανουάριο του 1964 πείθεται από το Φράνκο Τζεφιρέλι να συμμετάσχει σε μία νέα παραγωγή της «Τόσκα» στο Covent Garden. Η παράσταση εκθειάζεται από τους κριτικούς ενώ ακολουθεί την ίδια χρονιά νέος θρίαμβος στην Όπερα των Παρισίων με τη «Νόρμα». Παρά τα φωνητικά προβλήματα που ήδη έχουν κάνει την εμφάνισή τους, η σοπράνο αποθεώνεται στο Παρίσι.

Στις 5 Ιουλίου 1965 εμφανίζεται για τελευταία φορά σε παράσταση όπερας στο Κόβεντ Γκάρντεν με την «Τόσκα» σε σκηνοθεσία Φράνκο Τζεφιρέλι. Το 1966 απεκδύεται την αμερικανική υπηκοότητα και λαμβάνει την ελληνική, λύοντας και τυπικά έτσι το γάμο της με τον Μενεγκίνι. Η Κάλλας ελπίζει ότι πλέον ο Α. Ωνάσης θα της ζητήσει να παντρευτούν, ελπίδες που καταρρέουν στις 8 Ιουλίου 1968, όταν ο Έλληνας μεγιστάνας παντρεύεται τη χήρα του Αμερικανού Προέδρου Τζων Κέννεντυ, Τζάκυ. Η κορυφαία υψίφωνος πέφτει σε κατάθλιψη.

Το 1969 παίζει στην ταινία «Μήδεια» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Πιερ Πάολο Παζολίνι. Η ταινία δεν έχει τύχη στις κινηματογραφικές αίθουσες. Στις 25 Μαΐου 1970 η Κάλλας μεταφέρεται στο νοσοκομείο και γίνεται γνωστό ότι επιχείρησε να αυτοκτονήσει με μεγάλη δόση βαρβιτουρικών. Το 1973 σκηνοθετεί στο Τορίνο μαζί με τον Τζουζέπε ντι Στέφανο το έργο «Σικελικοί Εσπερινοί» (I Vespri Siciliani) και την ίδια χρονιά ξεκινά μαζί του μια παγκόσμια καλλιτεχνική περιοδεία.

Στις 8 Δεκεμβρίου 1973 η Κάλλας τραγούδησε στην Όπερα των Παρισίων, όπου το κοινό την κάλεσε να επανέλθει στη σκηνή 10 φορές, καταχειροκροτώντας την. Η τελευταία της εμφάνιση έγινε στην πόλη Σαππόρο της Ιαπωνίας στις 11 Δεκεμβρίου του 1974.

Η Μαρία Κάλλας πέθανε στις 16 Σεπτεμβρίου 1977, στο Παρίσι. Η σορός της αποτεφρώθηκε και, δυο χρόνια αργότερα, σκορπίστηκε στο Αιγαίο Πέλαγος.

Πηγές: Έθνος, Wikipedia


 

Εγώ, η Μαρία Κάλλας

32 ΧΡΟΝΙΑ συμπληρώνονται σήμερα από τον θάνατο της Ελληνίδας υψιφώνου Μαρίας Κάλλας.

Πέθανε στις 16 Σεπτεμβρίου 1977 στο Παρίσι από καρδιακή προσβολή, σε ηλικία 53 ετών. Η επικήδεια λειτουργία τελέστηκε 4 μέρες μετά, 20 Σεπτεμβρίου, στην εκκλησία του Αγ. Στεφάνου στο Παρίσι. Η σορός της αποτεφρώθηκε στο κρεματόριο του Pere Lachaise. Η τεφροδόχος εκλάπη το 1978 και, όταν βρέθηκε ξανά (σ.σ.: μυστήριο εξακολουθεί να περιβάλλει αυτή την κλοπή), μεταφέρθηκε στην Ελλάδα και, κατά την επιθυμία της, διασκορπίστηκε άνοιξη του 1979, στη θάλασσα.

Στις 4.2.2001 η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» δημοσίευσε ένα απόσπασμα για «τη θλιβερή ιστορία με την τέφρα της Μαρίας Κάλλας», από το βιβλίο «Ο κουραδοκόφτης» του Ηλία Πετρόπουλου, που έκανε μεγάλη αίσθηση. Στο απόσπασμα αυτό, ο Πετρόπουλος περιγράφει πώς «η Μαρία Κάλλας ετιμήθη από το ελληνικό κράτος με μιαν άτιμη μεταθανάτια τελετή».

Στο «Αναγνωστικό» μας σήμερα, ένα απάνθισμα από διάφορες κουβέντες που είπε κατά καιρούς η μεγάλη λυρική τραγουδίστρια. Κουβέντες που θα μπορούσαν να ήταν και μια σύντομη, αποσπασματική αυτοβιογραφία, αλλά και «ακτινογραφία» του χαρακτήρα της.

Πρώτα, έχασα τη φωνή μου. Επειτα, έχασα τη σιλουέτα μου. Και μετά, έχασα τον Ωνάση.

Πίστεψέ με, ο έρωτας είναι πολύ καλύτερος χωρίς τον γάμο.

Προετοιμάζομαι για τις πρόβες όπως θα προετοιμαζόμουν την ημέρα του γάμου μου.

Μια όπερα αρχίζει πολύ πριν ανεβεί η αυλαία και τελειώνει πολύ μετά την πτώση της. Για μένα, ξεκινά μέσα στη φαντασία μου, γίνεται μέρος της ζωής μου και μένει ζωντανό κομμάτι της ζωής μου για πολύ καιρό μετά την αναχώρησή μου από τη σκηνή.

Δεν θα σκότωνα ποτέ τους εχθρούς μου. Αλλά θα τους ανάγκαζα να γονατίσουν μπροστά μου και να μου ζητήσουν συγγνώμη. Μπορώ να το κάνω. Πρέπει να το κάνω. Και θα το κάνω.

Θα ήθελα να ήμουν απλώς «η Μαρία». Ομως, υπάρχει η «Λα Κάλλας», που απαιτεί από μένα να κουβαλώ διαρκώς μαζί μου την αξιοπρέπειά της.

Ημουν ανέκαθεν πολύ ωριμότερη από την ηλικία μου -και όχι πολύ ευτυχισμένη. Δεν είχα φίλους και φίλες της ηλικίας μου. Μακάρι να μπορούσα να επέστρεφα στα παιδικά μου χρόνια. Να τα ζούσα ξανά. Να απολάμβανα το παιχνίδι μαζί με τα άλλα κορίτσια. Πόσο ανόητη ήμουν!..

Θα έπρεπε να υπάρχει ένας νόμος που να απαγορεύει στους γονείς ή σε οποιονδήποτε άλλον να βάζουν μικρά παιδιά να δίνουν παραστάσεις. Τα παιδιά πρέπει να αφήνονται να απολαύσουν μια υπέροχη και ξέγνοιαστη παιδική ηλικία. Δεν πρέπει να τους αναθέτουμε τόσο πολλές ευθύνες, σε τόσο τρυφερές ηλικίες.

Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 16/9/2009

Casta Diva από τη όπερα Norma του Bellini - Παρίσι, 1958

  [youtube=http://www.youtube.com/watch?v=tmN8YT9Avg4&w=640&h=505]