Ένα ρωσικό μάθημα εξόδου από τη χρεοκοπία… - Του Κώστα Στούπα

Η Ελλάδα είναι το τελευταίο "σοβιετικό" καθεστώς της Ευρώπης που ετοιμάζεται να καταρρεύσει. Η πιθανότητα μέχρι τέλος του έτους να γίνουν εκλογές και να τις κερδίσει το συνονθύλευμα της αριστεράς, δεν πρόκειται να ανακόψει την πορεία αυτή, αλλά να την επιταχύνει, σφραγίζοντας και τυπικά τα σοβιετικά χαρακτηριστικά του καταρρέοντος μοντέλου... Όποιος και να κερδίσει, όποτε και να καταρρεύσει η χώρα, η ανόρθωση περνά από την εξαφάνιση της διαφθοράς, της αργομισθίας, της αξιοκρατίας και της αμοιβής, ανάλογα με την παραγωγικότητα.

1) Ένα  ρωσικό μάθημα εξόδου από τη χρεοκοπία...

Εμείς οι δυτικοί γνωρίζουμε τα Lada, τα οποία είχαν αντιπροσωπεία στην Ελλάδα και πολλοί αριστεροί θεωρούσαν καθήκον να αγοράζουν σοβιετικούς «ματρακάδες». Οι σοβιετικοί για να αποκτήσουν ένα Lada έκαναν αίτηση και μπορεί αν ήταν τυχεροί μετά από 10-15 χρόνια να ερχόταν η σειρά τους, όπως γινόταν παλιότερα με τις τηλεφωνικές συνδέσεις στην Ελλάδα.

Τα υψηλά κλιμάκια της κομμουνιστικής γραφειοκρατίας δεν κυκλοφορούσαν φυσικά με Lada αλλά με τις μαύρες λιμουζίνες μάρκας  Zil...

Ο πραγματικός εφιάλτης όμως για τους σοβιετικούς υπηκόους ήταν οι άλλες φθηνότερες μαύρες λιμουζίνες με το σήμα Chaika, τις οποίες κατασκεύαζε η κρατική αυτοκινητοβιομηχανία GAZ.

Οι «Τσαϊκες» ήταν εφιάλτης γιατί τις χρησιμοποιούσαν οι μυστικές υπηρεσίες, οπότε  αν έβλεπες κάποια  να σταματά έξω από το σπίτι σου δεν ήταν καλό μαντάτο, γιατί ήταν πιθανό να μην ξαναδείς τη γειτονιά σου.

Μετά την κατάρρευση της σοβιετίας, τα  στελέχη της εδώ αριστεράς προτιμούν τα Skoda καθώς, ούτε η Βενεζουέλα, ούτε η Κούβα, ούτε η Βόρεια Κορέα κατασκευάζουν ούτε κάρα σε σχέση με ό,τι φέρει τροχούς.

Φαίνεται πως ταιριάζει περισσότερο στο φιλολαϊκό προφίλ που καλλιεργούν και ας υπάρχουν κάποια μοντέλα υψηλών αποδόσεων πιστά αντίτυπα των πιο ακριβών της γερμανικής μητρικής αυτοκινητοβιομηχανίας.  Γενικώς μετά τα ακίνητα, τα αυτοκίνητα είναι ένα καλό δείγμα ακτινογράφησης της υποκρισίας που κρύβουν πολλές «θεολογίας» κοινωνισμού και αλληλεγγύης...

Αναφοράς γενομένης από την θρυλική Chaika που κατασκεύαζε η αυτοκινητοβιομηχανία Γκόρκι (GAZ) θα αναδείξουμε τις ομοιότητες του θρυλικού εργοστασίου με την ελληνική πραγματικότητα (διαφθορά-αργομισθία) και τις αλλαγές που έγιναν εκεί, προκειμένου να παραδειγματιστούμε για το τι πρέπει να γίνει εδώ...

Η Ρωσία στον ΠΟΕ

Στις αρχές του τρέχοντος Ιουλίου, η ρωσική Δούμα αποφάσισε την ένταξη της Ρωσίας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, σε απογοήτευση του φιλορωσικού αριστεροδεξιού εγχώριου «κόμματος» που αντιστρατεύεται την παγκοσμιοποίηση, τον καπιταλισμό, τις δημοκρατικές αξίες και ενδεχομένως και τις ατομικές και πολιτικές ελευθερίες...

Η απόφαση αυτή σημαίνει πως μέχρι το 2018 η Ρωσία θα πρέπει να έχει άρει όλους τους εμπορικούς φραγμούς και τα προστατευτικά μέτρα προκειμένου να γίνει δεκτή. Αυτό αποτελεί μεγάλη ευκαιρία και μεγάλη πρόκληση.

Η Ρωσία διαθέτει μια οικονομία η οποία εξαρτάται υπερβολικά από την εξόρυξη υδρογονανθράκων και άλλων πρώτων υλών (που είναι χαρακτηριστικό των υπανάπτυκτων οικονομιών...).

Η Ρωσία πρέπει να αποκτήσει ανταγωνιστικές επιχειρήσεις για να μην σβήσει παραγωγικά από το χάρτη, όπως το ομόδοξο παλιό προτεκτοράτο στο νότιο άκρο του ορθόδοξου τόξου.

Αν οι επιχειρήσεις μιας χώρας απηχούν το γενικότερο πολιτισμικό και πολιτικό κοινωνικό μοντέλο διάρθρωσης αυτής, τότε η ρωσική αυτοκινητοβιομηχανία GAZ  απηχεί τις δομές της κρατικής γραφειοκρατίας του σοβιετικού μοντέλου που προ εικοσαετίας μας άφησε χρόνους...

Η εταιρεία ανήκει στον ολιγάρχη Oleg Deripaska που όπως πολλοί από τη γενιά των κομμουνιστικών στελεχών της μεταβατικής περιόδου επωφελήθη από το καθεστώς της κλεπτοκρατίας και πλούτισε υπέρμετρα, στη χωρίς κανόνες μετάβαση που δρομολόγησε η κατάρρευση...

Ο Deripaska ενόψει του ανοίγματος της αγοράς και του ανταγωνισμού, όπως περιγράφει το ρεπορτάζ του Economist, πριν από τρία χρόνια έφερε στην GAZ  ένα στέλεχος από την GM τον Bo Andersson.

Στόχος ήταν να την αναδιαρθρώσει και να την καταστήσει ανταγωνιστική προκειμένου να καταφέρει να πουλά φορτηγά και ασθενοφόρα στις διεθνείς αγορές.

Ο Andersson δέχτηκε και αφού ανέλυσε τις αδυναμίες της εταιρείας, ο πρώτος κανόνας που άρχισε να υλοποιεί ήταν αυτός της επίδειξης  μηδενικής ανοχής στη διαφθορά.

Ενώ τιμωρούσε αυστηρά τα φαινόμενα διαφθοράς των εργαζομένων και των στελεχών, κυρίως σε ό,τι είχε να κάνει με τους προμηθευτές και τις κλοπές, θέσπισε μια σειρά κινήτρων με τη μορφή των πρόσθετων αμοιβών(bonus) σε σχέση με την παραγωγικότητα.

Βέβαια χρειάστηκε να πραγματοποιήσει χιλιάδες απολύσεις, ενώ θα ακολουθήσουν και άλλες. Παρά τη μείωση του προσωπικού κατά το  ήμισυ, η GAZ σήμερα έχει διπλασιάσει την παραγωγή σε σχέση με το 2009. Πριν, μόνο το 16% των τροχοφόρων που έβγαιναν από την αλυσίδα παραγωγής δεν χρειαζόταν επανεισαγωγή σε αυτήν λόγω ατελειών. Σήμερα το ποσοστό αυτό έχει ανέβει στο 64%. Το 2008 η εταιρεία φιλοδοξεί να  καταφέρει να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τις εισαγωγές οχημάτων από την Κίνα.

Η περίπτωση της GAZ έχει πολλές ομοιότητες με την περίπτωση που ακούει στο όνομα Ελλάς. Ως εκ τούτου οι κυβερνώντες πρέπει να διδαχθούν από τον τρόπο της εξόδου της ρώσικης αυτοκινητοβιομηχανίας από το τέλμα του προστατευτισμού και των επιδοτήσεων.

Κλειδί φαίνεται να είναι η επίδειξη μηδενικής ανοχής στη διαφθορά, η μείωση της αργομισθίας και η επιβράβευση της παραγωγικότητας.

Χθες διάβασα κάτι ενδιαφέρον...

Η ρίζα της διαφοράς της αντίληψης μεταξύ αυτού που έχει καθιερωθεί σαν κυρίαρχη αριστερή αντίληψη στην Ελλάδα και αυτής που υπάρχει σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο και υποτιμητικά στη χώρα μας και χαρακτηρίζεται σαν νέο-φιλελεύθερη, έγκειται στις εξής παραδοχές: η αριστερά πιστεύει πως κάποιος πρέπει να πληρώνεται για να ζει αξιοπρεπώς και όχι ανάλογα με την αξία του προϊόντος της εργασίας. Ο υπόλοιπος κόσμος αμείβει και αμείβεται ανάλογα με το αν είναι διατεθειμένος κάποιος να πληρώσει για το προϊόν της εργασίας. Βλέπε:Η διαφορά μεταξύ αριστερών και φιλελευθέρων...

Η Ελλάδα είναι το τελευταίο σοβιετικό καθεστώς της Ευρώπης που ετοιμάζεται να καταρρεύσει. Η πιθανότητα μέχρι τέλος του έτους να γίνουν εκλογές και να τις κερδίσει το συνονθύλευμα της αριστεράς, δεν πρόκειται να ανακόψει την πορεία, αυτή αλλά να την επιταχύνει, σφραγίζοντας και τυπικά τα σοβιετικά χαρακτηριστικά του καταρρέοντος μοντέλου... Όποιος και να κερδίσει, όποτε και να καταρρεύσει η χώρα, η ανόρθωση περνά από την εξαφάνιση της διαφθοράς, της αργομισθίας, της αξιοκρατίας  και της αμοιβής, ανάλογα με την παραγωγικότητα.

2) Τι άλλαξε και χρεοκοπήσαμε...

Κ. Στούπα,

Θα ήθελα την άποψή σας στο παρακάτω σκεπτικό:

Αφού όλοι ξέρουμε ότι κατά τη διάρκεια της φούσκας στην Ελλάδα, το μεγαλύτερο ποσοστό των δανεικών δαπανούνταν από τους πολίτες για την αγορά προϊόντων (αυτοκινήτων, οικιακών συσκευών, "luxury" προϊόντων κλπ., κλπ), οπότε τα χρήματα έμμεσα επιστρέφονταν πάλι σε χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία, μέσω των εσόδων των πολυεθνικών τους. Τί έγινε ξαφνικά το 2009 και οι χώρες αυτές άρχισαν να ενοχλούνται τόσο πολύ από το party που γινόταν στην Ελλάδα;

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ξαφνικά ανακάλυψαν τι γίνεται και εξεπλάγησαν... Εφόσον έβλεπαν τόσα χρόνια ότι μια κοινωνία που δεν παράγει τίποτα ή πολύ λίγα, καταναλώνει τόσα πολλά από τα προϊόντα των δικών τους εταιριών.

(σε περίπτωση δημοσίευσης παρακαλώ για την ανωνυμία)

Με εκτίμηση,

Κων/νος Ζ.

Απάντηση: Έλαβε χώρα το 2008 και η χρηματοπιστωτική κρίση που έκανε τις αγορές πιο φειδωλές στο δανεισμό. Θα εκπλαγείς πόσο επιρρεπείς είναι οι αγορές και οι μεγάλοι θεσμικοί σύμβουλοι και επενδυτές στο να ακολουθούν τους άλλους παρά να χρησιμοποιούν την κοινή λογική. Αυτό συμβαίνει γιατί οι αγορές έχουν την τάση να παραμένουν στην υπερβολή για περισσότερο απ’ όσο αντέχει ο συνετός επενδυτής να απέχει. Πόσο μάλλον όταν οι πελάτες του συνετού επενδυτή «βελάζουν» διαμαρτυρόμενοι και τον εγκαταλείπουν όταν βλέπουν άλλου να κερδίζουν έστω και από παράλογες προσδοκίες, όπως να περιμένει κάποιος χώρες σαν την Ελλάδα να πληρώσουν  τα χρέη τους.

3) Αυθαιρεσία και υποκρισία...

Αγαπητέ κύριε Στούπα.

Επειδή διαβάζοντάς σας καθημερινά, σας θεωρώ πραγματικά ένα λογικό άνθρωπο, σας παρακαλώ αναδείξτε από τη στήλη σας, εφόσον συμφωνείτε, το θέατρο του παραλόγου σχετικά με την πισίνα και τις λοιπές κατασκευές στον Κορυδαλλό.

Στα ΜΜΕ, στα blogs κλπ. έχει ανάψει η συζήτηση για τον αν είναι μικρή η πισίνα, ή μεγάλη κλπ. Έχουν γίνει αναλογικά ελάχιστες ή καθόλου αναφορές για το μείζον: Ότι δηλαδή κάποιοι αποφάσισαν την κατασκευή χωρίς να ενημερωθούν οι ανώτεροί τους.

Την άδεια για την κατασκευή τη δίνει, φαντάζομαι ο διευθυντής, ο οποίος είναι υπόλογος στον διευθυντή του –το υπουργείο– το οποίο εξ’ όσων γνωρίζω είχε άγνοια.  Αυτό είναι το μείζον θέμα. Και όχι το να αποφασίζουν οι δημοσιογράφοι και η κοινωνία  αν έπρεπε να γίνει ή όχι η πισίνα!!

Αν είναι έτσι να φτιάξουν οι γιατροί στους χώρους των δημόσιων νοσοκομείων αυτό που θέλουν, να καταπατήσω και εγώ ένα κομμάτι δημόσιου χώρου που δε μου ανήκει, και ας αποφασίσει η κοινωνία αν η κατασκευή μου είναι προκλητική ή όχι.

Πραγματικά το μείζον θέμα που πρέπει να αναδειχθεί είναι η αυθαιρεσία και η ατιμωρησία. Αυτά τα δύο δεν θέλουμε να τα δούμε σαν κοινωνία.  Και είναι τεράστια η ευθύνη των δημοσιογράφων.

Με εκτίμηση

Ντίνος Δρακόπουλος

4) Έλεος πια...

Μην τρομοκρατείτε τον κόσμο. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει... Δεν χρειάζεται να τους βιάζετε ψυχολογικά καθημερινά. Έλεος πια!!!

Ηλίας Γρηγοριάδης

Απάντηση: Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει  σίγουρα και χρήσιμο είναι να το εντοπίσουμε και προϊδεαστούμε για όλες τις πιθανές συνέπειες. Δηλαδή, αν οι σκηνές ενός πολέμου αγχώνουν, τα νέα από το μέτωπο θα πρέπει να διανθίζονται με περιγραφές και  σκηνές από πάρτι σε παραλίες;

5) Πρόταση για ΟΑΕΕ...

Υπάρχουν επαγγελματίες που έχουν να πληρώσουν τον Ο.Α.Ε.Ε. 2 και 3 χρόνια και ποσά που φτάνουν τις 20.000 που είναι αδύνατον να τα πληρωσουν, ενώ εάν τους ζητηθεί μόνο ο κλάδος της περίθαλψης αυτομάτως το ποσόν από τις 20.000 πέφτει στις 5.000 και είναι ακριβώς το ένα τέταρτο  του ποσού.

Πηγή: www.capital.gr