Το τελευταίο αίμα: Η εκτέλεση των 72 στο Δαφνί - Του Τάσου Κοντογιαννίδη

Μια εβδομάδα πριν φύγουν οι Γερμανοί!!!

@

Σε μια χαράδρα στο Δαφνί, τα πολυβόλα των  SS θερίζουν

72  Έλληνες πατριώτες  στην τελευταία σφαγή πριν

απο την απελευθέρωση στις 8-9-1944

Φωτο: Η ηρωίδα Λέλα Καραγιάννη

akontogiannidis@yahoo.gr

Τα ξημερώματα της 8ης Σεπτεμβρίου 1944, τρία γερμανικά καμιόνια των Ες-Ες με 72 Ελληνες πατριώτες περνούν την Ιερά Οδό  και προχωρούν προς το Δαφνί. Απέναντι ακριβώς απο το Στρατόπεδο Χαϊδαρίου στρίβουν αριστερά και μπαίνουν στο φυτώριο του Πανεπιστημίου. Σ΄ενα στενό κακοτράχαλο δρομάκι σταματάνε. Εκεί κατεβάζουν τους μελλοθάνατους. Τους οδηγούν μέσα στα πεύκα . Μετά απο λίγο ακούγεται το κροτάλισμα των πολυβόλων.Και οι 72 Ελληνες πατριώτες πέφτουν νεκροί ψάλλοντας τον εθνικό μας ύμνο και τραγουδώντας…. Ας δούμε πώς έφτασαν ως εκεί.

Το σούρουπο της 7ης Σεπτεμβρίου, ακούγονται στις φυλακές Αβέρωφ φωνές. “Στο καλό αδέλφια και μη μας ξεχνάτε”. Ηταν μια ομάδα αγωνιστών που έπαιρναν αποφυλακιστήριο απο τον ίδιο τον διοικητή της φυλακής, αξιωματικό της Βέρμαχτ. Ανάμεσά τους και ο Λεοντακιανάκος. Καρατώντας παραμάσχαλα τα λίγα ρούχα που είχαν, βγήκαν απο την  κεντρική πύλη, ελέυθεροι αλλά τσακισμένοι.Και πρίν προλάβουν να αναπνεύσουν  ελεύθερο αέρα  στο πρώτο στενό της Λ. Αλεξάνδρας οι λύκοι των Ες Ες τους συλαμβάνουν και τους φορτώνουν σε καμιόνια.Τυχεροί, άτυχοι οι 27.Τους οδηγούν στην Μέρλιν όπου συναντούν και άλλους,με τους οποίους έμελλε να μοιρατσούν τις τελευταίες στιγμές της ζωής τους.Ανάμεσά τους και η Λέλα Καραγιάννη. Ο Μπαίκε την εκβιάζει με τα πέντε παιδιά της, που έχουν πέσει κι αυτά στα χέρια του. Περνά μαρτυρικές ωρες αλλά δεν κατορθώνουν να πάρουν λέξη.Μένει ως το τέλοος αλύγιστη και υπερήφανη μπροστά στον δήμιο, δίνοντας κουράγιο στις άλλες αγωνίστριες, την Μάρτζορυ Δημοπούλου, την ηθοποιό Μανταλένα Χατζοπούλου, την Ακριβή Νικολετοπούλου, την Βάσω Νικολοπούλου, την Μαρία Δημοπούλου και την Μαρία Μεντζελοπούλου.

Θα περάσουν την νύχτα όλοι σε ξεχωριστά κελλιά ανδρες και γυναίκες. Αγρυπνοι, με τον ιδρώτα της αγωνίας να αυλακώνει πρόσωπο και κορμί. Ξέρουν τι μέλλει γενέσθε. Και πριν φέξει ο πάτερ Χρυσόστομος, μελλοθάνατος κι αυτός, ετοίμασε σε ένα μικρό μεταλλικό κυπελάκι νερού  τη “ θεία μετάληψη “ με νεράκι και λίγα ψίχουλα απο το στερνό τους δείπνο.Μετάλαβαν όλοι οι μελλοθάνατοι…

Ωρα 5 το πρωϊ.Το ποδοβολητό των Ες Ες ακούγεται έξω απο τα κελλιά. Ειναι το προμήνυμα του τέλους.Ορμάνε στα κελιά των ανδρών με κραυγές.

Λός, Λός, φωνάζουν και τους ανεβάζουν απο το υπόγειο στην αυλή.Το ίδιο γίνεται και με τις γυναίκες.Τους βάζουν σε γραμμή κτυπώντας με τους υποκοπάνους των όπλων.Τοτε εμφανίζεται ο “ανακριτής” ο συνάδελφος του Μπαίκε, ο Πφάϊφροτ. Μαζί του και ο διερμηνέας ο Τσαγγάρης. Αυτός διαβάζει τα ομνόματα και ένας ένας οι μελλοθάνατοι, αλυσοδεμένοι μεταφέρονται στα καμιόνια, που ξεκινούν ολοταχώς το ένα πίσω απο τό άλλο..

Κοντά στον Κεραμεικό, ο μικρότερος της παρέας,ο 18χρονος Γιαννάκης Χούπης, κατορθώνει και πετάει στο δρόμο ένα σημείωμα -ειδοποίηση στους ελεύθερους για την εκτέλεση. Γράφει :

“Να με συγχωρείτε για την πίκρα που θα σας ποτίσω.Θέλω να ζήσετε για να εκδικηθείτε το θάνατό μου. Θάρρος , συγγνώμη. Ζήτω η Ελλάς”. Στο τέλος προσθέτει: “ Ο ευρών παρακαλείται να πάη το παρόν εις τον Ιερόν Ναόν της Αγίας Ειρήνης, εις τον ιερέα Βασίλειον Χούπην. Είμαι γιός του και εκτελούμαι σήμερον 8-9-44 απο τους Γερμανούς”. Και στους γονείς του: «Πατέρα, μανούλα, Κούλα. Να με συγχωρήσετε για την πίκρα που θα σας ποτίσω. Θέλω να ζήσετε για να εκδικηθείτε τον θάνατό μου. Θάρρος, συγγνώμη, σας φιλώ. Ζήτω η πατρίς».

Το σημείωμα βρίσκει ένας μικροπωλητής και φτάνει στα χέρια του παπά-Βασίλη στην Αγία Ειρήνη, στην οδό Αιόλου. Την επομένη γίνεται η κηδεία του στο Α’ Νεκροταφείο και μετά την απελευθέρωση τελούνται τα Σαράντα στον κατάμεστο ναό, όπου μίλησε ο νεαρός διάκος του ναού, μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Εθνάρχης Μακάριος…

Τα τρία καμιόνια φτάνουν στον τόπο της τραγωδίας στο Δαφνί. Η ώρα είναι 5.45’ όταν κατεβάζουν τους 72 και τους οδηγούν σ’ ένα τείχος μέσα στα πεύκα. Η διαταγή της εκτέλεσής τους έρχεται από το τέρας των Ες Ες, τον Σιμάνα.

Τρία πολυβόλα είναι στημένα στο λοφίσκο. Και απέναντί τους 72 άνδρες και γυναίκες, που άν και ξέρουν το τι θα συμβεί, δεν λιγοψυχούν. Πρώτα παίρνουν θέσεις οι γυναίκες. Η Λέλα Καραγιάννη δίνει το σύνθημα πριν αρχίσει το εφιαλτικό κροτάλισμα των πολυβόλων.

-Στη στεριά δεν ζεί το ψάρι… Οι άλλες γυναίκες συνεχίζουν το τραγούδι που το σταματά  μοιραία ο πολυβολισμός, ώσπου επικρατεί απόλυτη σιγή… Την σκυτάλη παίρνουν τώρα οι άνδρες, αντρίκια και υπερήφανα. Με στεντορεία τη φωνή ψάλλουν τον εθνικό  ύμνο. Μα εκείνη την στιγμή, ο Λεοντακιανάκος, και ο Χούπης,τρέχουν πάνω στο πολυβόλο και εξουδετερώνουν τον πολυβολητή. Στρέφουν το πολυβόλο στους άλλους εκτελεστές, μα το όπλο δεν υπακούει. Παθαίνει αφλογιστία. Οι άλλοι με μίσος πυροβολούν τους δύο που πέφτουν αιμόφυρτοι. Και αμέσως μετά στρέφουν τις κάννες στους άλλους. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα δεν θα μείνει κανείς ζωντανός. Το αίμα των 72 ήταν το τελευταίο που έπεσε έτσι άδικα, αφού σε λίγες μέρες οι Γερμανοί είχαν φύγει απο την Ελλάδα…

Φωτο: Η χαριστική βολή!

Τα έγραψα αυτά για να θυμηθούμε εκείνους τους ήρωες, το Γιαννάκη Χούπη, την Λέλα Καραγιάννη, τον Αγησίλαο Λεοντακιανάκο και τους άλλους, αλλά και την αείμνηστη Ρούλα Κανακάκη- Λεοντακιανάκου, τη σύντροφο του αειμνήστου δημοσιογράφου Δημήτρη Κοκκινάκη, που έσφιγγε δόντια και χέρια για “γδικιωμό”, όταν ακουγε το κροτάλισμα των πολυβόλων και έπεφτε ο πατέρας της νεκρός, αντάμα με τους άλλους 71 πατριώτες. Αιωνία τους η μνήμη.