Στη Fabienne - της Χριστιάννας Λούπα

Μια είδηση που δεν απασχόλησε καθόλου τον ελληνικό Τύπο, νομίζω όμως ότι αξίζει να της αφιερώσουμε λίγες γραμμές.

 

" Το θέμα δεν είναι αν τη Fabienne  θα τη θυμούνται ως θύμα των σεισμών, το θέμα είναι αν - εκτός από την οικογένειά της - θα τη θυμηθεί ποτέ κανείς άλλος".

Rory Carroll, The Guardian, 26 Ιανουαρίου 2010

 Η Fabienne Cherisma ήταν ένα πανέξυπνο 15χρονο κοριτσάκι, με πολύ χιούμορ και κέφι για ζωή, που μαζί με τους γονείς και τα πέντε αδέρφια της, ζούσε πάμφτωχα σ' ένα παράπηγμα, στο Port - au - Prince  της Αϊτής. Η ζωή δεν της χαρίστηκε ποτέ κι από τότε που κατάλαβε τον εαυτό της, συνειδητοποίησε ένα πράγμα: αν ήθελε να επιβιώσει, έπρεπε να δουλέψει σκληρά. Κι επειδή, όπως λένε, "πενία τέχνας κατεργάζεται", είχε γίνει μια τέλεια έμπορος. Από μικρή είχε ένα σταθερό πρόγραμμα: Το πρωί ξεκινούσε τη μέρα της γυρίζοντας στην πόλη και αγοράζοντας διάφορα μικροπράγματα σε τιμή ευκαιρίας, τα οποία αργότερα είχε την ικανότητα να πουλά λίγο ακριβότερα στο υπαίθριο παζάρι, όπου οι μικροπωλητές διαλαλούσαν την πραμάτεια τους και οι μύγες σχημάτιζαν λεφούσια πάνω από τους παρακείμενους τόνους σκουπιδιών που βρωμούσαν. Έτσι κατάφερνε, όπως είπε ο πατέρας της Οσάμ, να εξασφαλίζει ένα πιάτο ρύζι παραπάνω, πολύτιμο για την πολυπληθή οικογένεια.



 Το απόγευμα πήγαινε σχολείο, το οποίο υπεραγαπούσε. Λάτρευε τα μαθηματικά, τη Φυσική και τα Γαλλικά και ήθελε να γίνει νοσοκόμα. Δεν πρόλαβε όμως. Στις 12 Ιανουαρίου η ζωή της Αϊτής θάφτηκε κάτω από τα ερείπια. Ο θάνατος σεργιανούσε στις φτωχογειτονιές και της Γης οι κολασμένοι έσκαβαν με τα χέρια τα χαλάσματα αναζητώντας τους οικείους. Ο πόνος, η δυστυχία και η πείνα δεν έχουν όρια στην Κόλαση του Δάντη, όπου η επιβολή του νόμου μοιάζει ανέφικτη κι αυτό που κυβερνά είναι το αίσθημα της αυτοσυντήρησης.

 Παρ' όλα αυτά, η οικογένεια Cherisma ήταν χαρούμενη που γλίτωσε από τον σεισμό. Έπρεπε όμως να επιβιώσει. Οι λεηλασίες των καταστημάτων ήταν πλέον ανεξέλεγκτες στο Port - au - Prince. Η Fabienne ήξερε καλά τη δουλειά της μεταπώλησης. Χωμένη μέσα σ' ένα πλήθος ανδρών που είχαν επιδοθεί σε λεηλασία, κατάφερε να αρπάξει δυο πλαστικές καρέκλες και τρία κάδρα. Περνώντας πάνω από πεσμένες στέγες και δρασκελίζοντας βουνά από ερείπια, ανάμεσα σε ανθρώπους που έτρεχαν με τα κλοπιμαία υπό μάλης προς διάφορες κατευθύνσεις κι ενώ απείχε μόλις λίγα στενά από την παράγκα του, το κορίτσι με τη μίνι ροζ φούστα, έγινε αντιληπτό από τους αστυνομικούς με τα πράσινα φωσφoρίζοντα γιλέκα.

 Κανείς δεν ξέρει, ούτε θα μάθει ποτέ, αν η σφαίρα πέτυχε το στόχο της ή αν "εξοστρακίστηκε", όμως η  15χρονη Fabienne , που ήθελε να γίνει νοσοκόμα, άφησε την τελευταία της πνοή πεσμένη πάνω στα κάδρα που κρατούσε, με μια σφαίρα στο κεφάλι. Οι πλαστικές καρέκλες έγιναν άφαντες, κάποιοι είχαν ψάξει τις τσέπες της κι ένα μικρό ρυάκι αίματος σχημάτισε μια κατακόκκινη λιμνούλα δίπλα στο νεκρό κορίτσι.

Η σορός της έμεινε εκεί, καθώς πλήθος ανθρώπων προσπερνούσαν βιαστικοί, άλλοι κυνηγημένοι, άλλοι βουτηγμένοι στις σκέψεις τους και τα προβλήματά τους, σαν τα φαντάσματα τριγυρνώντας σε μια στοιχειωμένη πόλη, που ο θάνατος έχει γίνει μέρος της καθημερινότητας, μέχρι που κατέφθασε ο δύστυχος πατέρας και την πήρε στους ώμους του, έτσι όπως την έπαιρνε όταν ήταν μικρό παιδάκι...



Δεν έχει σημασία αν η Fabienne έκλεψε ή αν αγόρασε τα πράγματα, αφού είχε πάρει χρήματα μαζί της για να ψωνίσει, όπως ισχυρίζεται ο πατέρας της, σημασία έχει ότι το κορίτσι δεν βρήκε το θάνατο από τη φυσική καταστροφή, αλλά από ανθρώπινο χέρι. Σύμφωνα με μάρτυρες, άλλωστε, οι αστυνομικοί πυροβολούν για ψύλλου πήδημα στην Αϊτή, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βάλουν τάξη στο χάος. Σημασία καμία επίσης δεν έχει αν η Fabienne - όπως πιστεύουν πολλοί - γίνει το σύμβολο των αθώων θυμάτων του σεισμού της Αϊτής, όπως έγινε η μικρούλα Kim Phúc  για τον πόλεμο του Βιετνάμ. Σημασία έχει ότι ένα 15χρονο κορίτσι πλήρωσε με τη ζωή του τρία κάδρα και δυο πλαστικές καρέκλες, που θα πουλούσε για να συνεισφέρει στην οικογένειά του. Σαν τον αμνό που κουβαλά επάνω του όλη την αμαρτία του κόσμου.

Υπάρχει άραγε Θεός για τους κατατρεγμένους;