«Επτά φορές σε ρώτησα Κύριε» - Ποίημα του Ανδρέα Κλουτσινιώτη*

Κρίνεται ο Χριστός.

Aνοίκειος εγωϊσμός που ανίπταται.

Θνητότητα ολοκαύτωμα της Αθανασίας.

Καθυποταγμένα λόγια Αγάπης

που Συντρίβονται.

Η προαιώνια αναίρεση εκπίπτουσα,

Αποσαρκωμένη, στα έγκατα της υποκρισίας.

Γνωρίζω.

Ανύπνωτη σχεδιασμένη αγωνία.

«Ποια Αθωότητα να επικαλεστώ Κύριε;»

~*~

Δακρύζει ο Χριστός.

Γυάλινα Μάτια. Μήτρα χαμένης Πίστης.

Φίλαυτες διαθλάσεις

σ’ ένα διαρρηγμένο καθρέφτη ειδώλων.

Η Εγκατάλειψη του είμαι.

Η ενσυνείδητη Ανύψωση του φαίνομαι.

Σπορά που συνδαυλίζει

στην Εξαπάτηση.

«Πώς να συγκρατήσω τα Δάκρυα

στο μάγουλο Σου Κύριε;»

~*~

Μαστιγώνεται ο Χριστός.

Σπαραγμένη Σάρκα. Αίμα στο μεδούλι του Ήλιου.

Ωμή Βία εξαγοράζει τις αντινομίες της.

Λόγιος ιησουιτισμός. Φαρισαϊκή ανειλικρίνεια.

Μέρες και νύχτες που Αρνούνται αυτήν,

που άλειψε με Μύρο τα πόδια Του.

Ψυχές περίφρακτες, άδεια Κελιά από ικεσίες.

Aναπολόγητες μύχιες Φωνές.

«Πώς να Σου ζητήσω συγγνώμη για την Ολιγόψυχη

απουσία μου Κύριε;»

~*~

Χλευάζεται ο Χριστός.

Κατακτητικοί λόγοι Ποίησης.

Η Έπαρση της Διονυσιακής παγανιστικής

αλαζονείας.

Καταρρέουσα λυτρωτική επενέργεια.

Τσακισμένες λευκές σελίδες,

δίχως ίχνη απερίσκεπτης πάλης με Αρματωμένα όνειρα,

δίχως βαθιά σημάδια από Γρατσουνισμένες μνήμες,

δίχως ύστατες ανάσες από Μαχαιρωμένες

δόλια ελπίδες.

Αργυρώνητη γραφή. Σαβανωμένη έμπνευση.

«Πότε θα είμαι άξιος να γράψω

για την Αλήθεια Σου Κύριε;»

~*~

Δικάζεται ο Χριστός

Αίρεται η Κάθαρσις.

Αμόλυντη επιστρέφει στο ολόαγνο Χώμα

των Βημάτων Του.

Φιλί Προδοσίας. Τριάντα Αργύρια.

Υπόσταση λαμβάνει ξανά ο Νοτισμένος πηλός,

απ’ το Παράφορο αίμα των Ποιητών.

Αιματοβαμμένα ατσάλινα δάχτυλα σε Τίμιο Ξύλο.

Καρφωμένες καρδιές που βογκούν

στα πληγιασμένα Στήθη των ονείρων Του.

«Ω, Κύριε, στο δίκαιο του αίματός τους

γιατί συνεχίζεις ν’ Αναρριγάς;»

~*~

Σταυρώνεται ο Χριστός.

Βουβάθηκε η Ποίηση.

Μάτωσαν με Ρόδα τα Ουράνια χείλη.

Τρείς Πεταλούδες ομφαλορραγούν

από Θεανθρώπινες ανεκμυστήρευτες Προσευχές.

Ανεκπλήρωτες ωδίνες Αγάπης,

σφραγίζονται Αγέννητες,

στη παλάμη του Πατέρα Τους.

Κραυγές απογυμνωμένου Φόβου. Επονείδιστο αγκάθινο στεφάνι.

Χολή και Όξος αποσκελετώνει τα Απέραντα όνειρα.

«Χαίρε, Ω Βασιλεύ!». Βοή της Ανυπαρξίας.

Σινδώνες της εκπόρνευσης

ευτελίζουν το κατ’ Εικόνα και καθ’ Ομοίωση.

«Γιατί  Σταύρωσα το Σώμα Σου

και την καρδιά μου Κύριε;»

~*~

Ανασταίνεται ο Χριστός.

Ελευθερόστομη Ψυχή των Πουλιών.

Πορφυρογέννητος Κήπος Ατελεύτητης Αγάπης.

Πασχαλιές που αιχμαλωτίζουν

ανείπωτα λόγια απαλογέρνουν, ψιθυρίζοντας

σε Ασύλληπτους έρωτες.

Κατακλυσμιαία παλλόμενη Άνοιξη που υμνογραφεί

το Αντίδοτο του θανάτου στη φθορά.

Ένα Κυκλώπειο τσέλο από Ανέσπερο Φως

διαχέει συμπαντικά την ομορφότερη Εύηχη Σιωπή.

Ονειροπλασμένες νότες του Απείρου.

Μικρό παιδί κουβαλά στους Ώμους του τον Ουρανό.

Δοξάρι με Πελώρια μουσικά μάτια.

Ο  Ήλιος Παιάν. Θα τραγουδήσει για Εκείνον.

Δεν του είπαν ποτέ ότι Σταυρώθηκε η Αγάπη!

Το Άδολο χαμογελά στο λυκαυγές Όνειρό του.

Aπένθητες Καμπάνες Ηχολογούν!  Ανάσταση!

«Πότε θα συναντήσω μες στην καρδιά μου

αυτό το Μικρό παιδί Κύριε;»

*  Οι ποιητικές συλλογές του κ. Ανδρέα Κλουτσινιώτη "Labey Sabprea" και "Ο Ρεζά ρωτάει τον Ήλιο" κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Ιωλκός.