Η άλλη πλευρά της χθεσινής επετείου και ο φακός της ντροπής - Του Γ. Καλλινίκου

Σε κάθε εθνική επέτειο όπως η χθεσινή δίδεται η ευκαιρία για εξάρσεις εθνικού ενθουσιασμού. Και αυτό δεν είναι λάθος. Διότι ο μόνος φάρος για όλες τις γενιές, είναι η ιστορία, τα κατορθώματα των προγόνων, τα παραδείγματα εθνικής ομοψυχίας. Ο ενθουσιασμός αυτός εκφράζεται ενίοτε δια στόματος πολιτικών. Το διαδίκτυο όμως και οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, επιτρέπουν πλέον και στους απλούς πολίτες να εκφράσουν τον εθνικό ενθουσιασμό τους. Ακούγονται όμως και υπερβολές, οι οποίες από πλευράς πολιτών ως ένα σημείο γίνονται κατανοητές. Ένας λαός προδομένος πλειστάκις από τις κατά καιρούς πολιτικές ηγεσίες, αναζητά εμψύχωση, ανύψωση του φρονήματος και στήριγμα στις χρυσές σελίδες της ιστορίας. Την στιγμή που οι σημερινοί ηγέτες διαχρονικά εμφανίστηκαν ανίκανοι να ανταποκριθούν στο καθήκον της προάσπισης εθνικών και κρατικών κεκτημένων, την στιγμή που εμφανίστηκαν πολιτικοί νάνοι μπροστά στις γιγάντιες προκλήσεις, δικαιολογημένα, ο λαός στρέφεται στο ένδοξο παρελθόν.

Οι πολιτικοί όμως; Ο ΔΗΣΥ μιλά για «θαυμαστή πατριωτική ενότητα και πανεθνική συστράτευση που έδωσαν το έπος του ‘40». Το ΑΚΕΛ χαρακτηρίζει το έπος του ’40 «αστείρευτη πηγή έμπνευσης». Το ΔΗΚΟ του Καρογιάν λέει ότι αντλεί «δύναμη και σθένος» για να διεκδικήσει τα δίκαια και τα δικαιώματα της Κύπρου. Ανάλογα μηνύματα και από τα υπόλοιπα κόμματα. Τα λένε χωρίς να ερυθριούν. Τόσο αυτοί όσο και οι εν Ελλάδι συνάδελφοι τους. Οι τελευταίοι τέτοιες μέρες θα έπρεπε να κλείνονται στα σπίτια τους και να μην τολμούν να κυκλοφορήσουν. Να μένουν σε απομόνωση και να αναλογίζονται εάν έχουν δικαίωμα να περηφανεύονται, αν έχουν δικαίωμα να μιλούν για εκείνους τους περήφανους Έλληνες, που όρθωσαν ανάστημα στις πανίσχυρες στρατιές του φασισμού. Πώς άραγε να αντικρίσουν όσους αγωνιστές του έπους βρίσκονται εν ζωή; Τι να τους πουν; Πώς να τους κοιτάξουν στα μάτια και να δικαιολογήσουν ότι από το ’40 και μετά, το έθνος αναλώθηκε σε εμφύλιους πολέμους και άνοιξαν έτσι σιγά-σιγά ξανά την κερκόπορτα; Πώς να εξηγήσουν ότι οι θυσίες των συμπολεμιστών τους στα χιόνια των ελληνικών κορυφογραμμών και αργότερα εναντίον της κατοχής, πήγαν στράφι και σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται στην εξαθλίωση και  βιώνει τον εθνικό ξεπεσμό; Πώς να δικαιολογήσουν ότι σήμερα ένας στους πέντε Έλληνες βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας και ζει με εισοδήματα κάτω από 476 ευρώ το μήνα; Μια γελοιογραφία που κυκλοφορεί αντικατοπτρίζει την ωμή πραγματικότητα. Ένα παιδάκι στην παρέλαση ρωτά τον πατέρα του αν γιορτάζουμε το ότι διώξαμε τους Γερμανούς. Ο πατέρας φουσκωμένος από εθνική περηφάνια απαντά «Ναι». Και τότε το παιδάκι με όλη την αφέλεια της ηλικίας του ξαναρωτά: «Τότε, γιατί είναι ακόμη εδώ». Τι να απαντήσει άραγε ο φτωχός πατέρας; Πώς να εξηγήσει ότι το ’40 οι Έλληνες έδωσαν τη ζωή τους για να φύγει ο γερμανός κατακτητής και ότι κάποιες δεκαετίες μετά, ένα τσούρμο ανίκανοι και «εγκληματίες» πολιτικοί φρόντισαν να του ανοίξουν την πίσω πόρτα; Αδειάζοντας τα ταμεία και ομολογώντας με απύθμενο θράσος «μαζί τα φάγαμε», τον έμπασαν κατακτητή ξανά. Αυτή τη φορά μάλιστα, εκλιπαρώντας τον να «εισβάλει» και ευχαριστώντας τον για το λουρί που του φόρεσε και τον σέρνει όπως και όπου θέλει. Πώς να δικαιολογήσει ότι χύθηκε αίμα για να μην περάσει ο φασισμός και ο ναζισμός, αλλά σήμερα με την ψήφο τους οι Έλληνες έστειλαν στα βουλευτικά έδρανα αυτούς που χαιρετούν ναζιστικά και εκφράζονται φασιστικά; Και αυτά που ισχύουν για τους εν Ελλάδι, ισχύουν εν πολλοίς και για τους εν Κύπρω. Για ποιο παράδειγμα ενότητας μιλούν; Αυτό που δίχασε τον τόπο και δεν επέτρεψε ποτέ να βρεθεί λύση στην κατοχή του μισού νησιού; Αυτό που τους έκανε να σκυλοτρώγονται για το οφίκια και άνοιξε την πόρτα στην Τρόικα και στα μνημόνια; Για ποια δύναμη ψυχής τολμούν να μιλούν; Για αυτήν που επέτρεψε στους ξένους να βάλουν το χέρι στην τσέπη του κάθε πολίτη αυτού του τόπου και μαχαίρι στα όνειρα χιλιάδων νέων; Για ποια πηγή έμπνευσης για αγώνα τολμούν να μιλούν; Για ποιο αγώνα; Άφησαν το λαό να έχει όραμα για οποιοδήποτε αγώνα; Στην εποχή που ζούμε, η εθνική έπαρση κατά τις εθνικές επετείους καλύτερα να αποφεύγεται και να αντικαθίσταται από την περισυλλογή και την αυτοκριτική…

Γ. Καλλινίκου

Ο Φιλελεύθερος