Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και η πορεία της οικονομίας

Μια εξέλιξη για πολλούς, και για εμένα πλήρως αναμενόμενη, σε μια Ευρώπη που σίγουρα έχει χάσει τον προσανατολισμό της, και βαδίζει λοξά και αβέβαια σε μια νέα εποχή, μπερδεμένη και συγχυσμένη, μακριά από τον άλλοτε κραταιό χαρακτήρα της και την ζηλευτή για όλο τον κόσμο συνεχώς αυξανόμενη κοινωνική και οικονομική ευημερία της. Βλέπουμε την Ευρώπη να κατρακυλάει σε όλους τους τομείς, από την οικονομία και την κοινωνία, μέχρι το δημογραφικό και το μεταναστευτικό.

Το αποτέλεσμα των ευρωεκολγών χαρακτηρίστηκε σεισμός σε πολλές χώρες της Ευρώπης, και ήταν όντως ένας ισχυρός σεισμός και ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς τους ηγέτες για αλλαγή πολιτικής σε όλα τα επίπεδα, για αλλαγή της Ευρώπης. Η ακροδεξιά ανέβηκε σε όλες σχεδόν τις ευρωπαικές χώρες, με εξαίρεση μάλλον την Ολλανδία που παρουσιάζει μια μικρή υποχώρηση. Όποιος δεν έβλεπε αυτήν την επερχόμενη κοινωνική τιμωρία και τρανταχτή ψήφο διαμαρτυρίας μάλλον ήταν τυφλός. Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη θα επηρεάσει σίγουρα και τις οικονομικές αποφάσεις μακροπρόθεσμα… αφού πλέον θα έχουν φωνή στο ευρωκοινοβούλιο αρκετοί ευρωβουλευτές οι οποίοι έχουν μια τελείως διαφορετική αντίληψη για την πορεία των οικονομικών εξελίξεων, για τις ελεύθερες αγορές και τον τρόπο που λειτουργούν αλλά αμφισβητούν ξεκάθαρα και το ίδιο το νόμισμα.

Και φυσικά η διαμαρτυρία ξεκινάει από εκεί που ξεκινούσε πάντα. Από τον πυρήνα της ευρωζώνης, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Το ακροδεξιό κόμμα της Μαρίν Λεπέν έρχεται πρώτο στη δημοκρατική Γαλλία και τραντάζει την ίδια και όλη την Ευρώπη συθέμελα. Οι Γάλλοι δείχνουν τη δυσφορία τους σε μια χώρα που αντιμετωπίζει οικονομική στασιμότητα, υψηλή ανεργία, και βαθύ πρόβλημα πολυπολιτισμικότητας με τα αντιμεταναστευτικά αισθήματα να φτάνουν στο ζενίθ. Η μετανάστευση και το κοσμοπολίτικο πνέυμα που λανσάρει η Γαλλία προς τα έξω άρχισαν μάλλον να ενοχλούν τους πολίτες παρά να τους εντυπωσιάζουν, όπως και η παγκοσμιοποίηση που σαρώνει τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες. Η οργή μεταρέπεται σε ψήφο στο κέντρο της Ευρώπης, στο πρόσωπο ενός ηγέτη που μπορεί ακόμη και να ονειρεύεται το μέγαρο των Ηλυσίων.

Και δεν είναι μόνο η δημοκρατική Γαλλία, στη Γερμανία μετά την κατάργηση του ορίου του 3% για είσοδο στην ευρωβουλή, το νεοναζιστικό κόμμα εκλέγει εκπρόσωπο και χτυπάει αλύπητα το ευρωπαικό οικοδόμημα. Στη Βρετανία της ανεργίας, του ευρωσκεπτικισμού, της εγκληματικότητας και των πολλών μεταναστών το ακροδεξιό κόμμα του Φάρατζ έρχεται και εκεί πρώτο και ολοκληρώνει την πορεία του ευρωπαικού χάρτη προς τα δεξιά. Στη μικρή Ελλάδα, αλλά κρίσιμο λίθο του ευρωπαικού οικοδομήματος, στο λεγόμενο προβληματικό παιδί της Ευρώπης, η ακροδεξιά έρχεται Τρίτη, ενώ ανέβηκε κατά πολλές μονάδες σε Αυστρία, Δανία, Ουγγαρία αλλά και στην επίσης δοκιμαζόμενη Ιταλία, στην οποία καταλαμβάνει επίσης την Τρίτη θέση.

Η Ευρώπη αναζητά ηγέτες. Αναζητά πρόσωπα. Αναζητά λύσεις. Αναζητά ταυτότητα, ελπίδα, γυρίζει την πλάτη στον καπιταλισμό και την παγκοσμιοποίηση, στην πολυπολιτισμικότητα και τις ανοιχτές κοινωνίες, γυρίζει στην εσωστρέφεια, στον ευρωσκεπτικισμό και το φόβο, στο κατώφλι ενός μέλλοντος που φαντάζει σκοτεινό. Πρέπει να υπάρξουν γενναίες αποφάσεις στην Ευρώπη για να σταματήσει η κατρακύλα. Τόσο στην οικονομία όσο και στα ακραία κοινωνικά προβλήματα που υπάρχουν. Είναι φανερό πως έγινε το ένα λάθος μετά το άλλο. Η λιτότητα δε λύνει τα προβλήματα στην οικονομία, φέρνει αγανάκτηση και θυμό, φτώχεια και κοινωνική κρίση. Οι ευρωπαικές βιομηχανίες αναζητούν φθηνά εργατικά χέρια σε χώρες της Ασίας, αφήνουν τη γηραιά ήπειρο πίσω τους, και μαζί της αφήνουν ανεργία, οικονομικό τέλμα και μηδενική ανάπτυξη, με λίγα λόγια καθηλώνουν την Ευρώπη. Η έλλειψη ηγεσίας δημιουργεί φόβο και αβεβαότητα, με τους πολίτες να στρέφονται προς λύση στην άκρα δεξιά, καθώς μαζί με την οικονομική καταβαράθρωση το μεγάλο μεταναστευτικό πρόβλημα φέρνει ανακατατάξεις στις ευρωπαικές κοινωνίες και ξενοφοβία, οι άνθρωποι βλέπουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους να χάνονται στο χάος της παγκοσμιοποίησης.

Πρώτα πρώτα χρειαζόμαστε ηγέτες. Να βγουν μπροστά άνθρωποι που να μπορούν να εμνεύσουν τους ευρωπαίους, να δώσουν ελπίδα. Δευτερον αλλαγή της οικονομικής πολιτικής. Πρέπει να τελειώσει η λιτότητα. Η Ευρώπη πρέπει να αναπτυχθεί, να ανακτήσει την αυτοπεποίθησή της και την ευημερία της. Να δοθούν κίνητρα ώστε να υπάρξει ανάπτυξη, η τεχνογωσία υπάρχει, ώστε να σταματήσουν οι μεγάλες ευρωπαικές επιχειρήσεις να μεταναστεύουν προς τα ανατολικά. Να δοθεί λύση στα κοινωνικά προβλήματα. Να υπάρξει οργανωμένο σχέδιο κατά της μετανάστευσης που ισοπεδώνει την Ευρώπη. Δεν είναι διατεθειμένοι οι Ευρωπαίοι να ζήσουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι ξεκάθαρο. Πρέπει να στηριχτεί η κοινωνική συνοχή όχι να διασπαστεί ακόμη περισσότερο. Φυσικά όλα ξεκινούν από την οικονομία που έχει ως αποτέλεσμα την φτώχει που όλο και πνίγει τον ευρωπαικό νότο και σιγά σιγά και τον πυρήνα της Ευρώπης. Αν δεν αλλάξει κάτι τώρα ώστε να οδηγηθεί η Ευρώπη στην ανάπτυξη, την ασφάλεια και την κοινωνική συνοχή, πολύ φοβάμαι ότι ο ευρωσκεπτικισμός θα καθιερωθεί ως κυρίαρχο ρεύμα, η ξενοφοβία θα πάρει ανεξελεγτες διαστάσεις και η Ευρώπη θα γινει μάρτυρας μιας αλλαγής που θα θυμίζει σκοτεινό παρελθόν.

Γ.ΤΣΑΜΙΤΡΟΣ
Σοφοκλέους 10