«Αίμα στο αίμα ταξιδεύουν… όλοι οι δρόμοι στάζουν θάλασσα» - Tης Γεωργίας Δαλιανά*

Σκληρό παζάρι Ευρώπης και Τουρκίας για το προσφυγικό

Απέναντι στην αποκτήνωση η Αλληλεγγύη, ύστατη γλώσσα

Νέα δεδομένα βάζει η Άγκυρα στο τραπέζι για την Eλληνικότητα του Αιγαίου.

Ούτε Πολιτική ούτε Ιστορία. Η Ερήμωση και η χυδαιότητα του χαρτοπαίκτη

Η Οικονομία σαν «φάρσα της Ελευθερίας» απλουστεύει απαντήσεις και εγγυάται την Απώλεια.

Η ξενιτιά και η πέτρα. Θύελλες αδελφές πλάι στους τάφους

Ο νεορεαλισμός ως συστηματοποιημένη Πρόοδος αρέσκεται στα μαθήματα Ανατομίας

Η Γεωγραφία είναι μοίρα, μνήμη που σιγεί, ζώο που σπαράζει. Όχι δα

Ο θάνατος κοιμάται σε διπλό κρεβάτι

Αρένα και πάλι το πολιτικό σκηνικό της χώρας

με το νερό να κατοικεί στα βήματα

και το κελάρι να γεμίζει νύχτα

Επιτακτική η ανάγκη συναίνεσης όλων των πολιτικών δυνάμεων για αποφυγή αποσταθεροποίησης….

Σαράντα χρόνια και βάλε ο μαγικός καθρέφτης της δημόσιας εργολαβίας

Οκ. Όρτσα τα πανιά και κόντρα οι φλόκοι. Μετά ο νταλικέρης φτάνει στην Ιθάκη.

Ακόμα χειρότερα δεν έχω τίποτα να μεταβιβάσω

Τα ιστορικά άλματα χρειάζονται και ιστορικούς συμβιβασμούς. Ο Αριστερός τρόπος για να κόψεις βεντούζες.

Συμπεριλαμβανομένης της Μετάνοιας! Και της στέρησης, στον πάτο του ποτηριού

Στην πραγματικότητα μόνο τα λάστιχα ξεφουσκώνουν από νοσταλγία

Βεβαίως και θα βοηθήσουν οι μετανάστες στο δημογραφικό αδιέξοδο!!! Γι’ αυτό η κυβέρνηση δεν ψάχνει λύσεις, ψάχνει γαμπρό!

Δεν θέλω να μαλώνεις τις κούκλες μου έχουν ραγίσει για παντοτινά τρίλιες σε κρίματα ονείρου

Ούτε Πολιτική ούτε Ιστορία, μόνο η Αυγή που παίζει με τα χώματα

Κι ήμουν το Πλήθος σπαραγμένο στους σταθμούς του Ανέμου σκοτεινό μαντίλι

Ελλάδα αφίλητη, χαραγματιά και καρτερία

Με ένα Πρόσωπο Πράγμα

και τη βουβή ακροβασία της Ταυτότητας.

Ο δρόμος που περνά πάνω απ’ τα σύνορα και χτίζει τους Ανέμους στο λυκόφως.

Σκληραίνει το πόκερ στην πλάτη των προσφύγων

Σύνορα κλειστά, το εξακολουθητικό νήμα του εφιάλτη για τα χιλιάδες ασυνόδευτα παιδιά

Όπως συμβαίνει με τα εμπορεύματα ευτελούς αξίας!

Με της κλωστής τις σκοτεινές φτερούγες! Ο…«Νεοπολιτισμός» που ξορκίζει τη σκιά του.

Είναι γεγονός πως « η τέχνη του εφικτού» σε δύσκολες ιστορικές συγκυρίες ανασύρει απ’ τα σκουπίδια της εκμαγεία κειμήλια παντούφλες και προσκυνητάρια άλλων εποχών, ως θέαμα και ως χειρονομία, αλλάζει το καπέλο της σκηνικής της αφασίας, επιλέγει και ερμηνεύει φαινομενικότητες παραμέτρους και εγκλεισμούς, εφευρίσκει την κυριολεξία της στην παραμυθική της δομή, χωρίς ωστόσο να αποκλίνει στο ελάχιστο

Αίμα στο αίμα ταξιδεύουν όλοι οι δρόμοι στάζουν θάλασσα

Χωρίς ωστόσο να αποκλίνει στο ελάχιστο από την κορυφαία ιδιότητα που την συγκροτεί

Αυτή του λυσσασμένου σκύλου!

Είναι επίσης γεγονός πως παρά τα κλιμακούμενα σκοτάδια της διαθέτει ευαίσθητα νεύρα και ως μοιρολογήτρα της τελευταίας κουπαστής!

Νέα δεδομένα βάζει η Άγκυρα για την Ελληνικότητα του Αιγαίου

Θάλασσα σκάλα της πληγής της αγκαλιάς, σκόρπιο χαρτί με το νυστέρι με τα κέρματα

με τις Σημαίες σαν τις Πόρνες στη γωνιά

Τα σέβη μου στα ωρολόγια τοίχου!

Αν εκδιωχτείς από τη γλώσσα μπορεί και να κερδίσεις το υλικό της

χρειάζεται χρόνος για να μη πιστεύεις πια Τίποτα

Τρίζουν τα βλέφαρα θεμέλια σκοτεινά

Όπου κατοίκησε ο χρόνος κομματιάστηκε

Η Δημοκρατία ως μικροέπιπλο στο μουσείο φυσικής ιστορίας

Η Δικαιοσύνη ως τραγωδία του βαθέος ύπνου και ως έπαρση, η ενημέρωση ως πολιτικό και επιχειρησιακό εργαλείο

Η σιωπή με τα σκέλια διάφανα στην κόψη μιας έρημης μνήμης.

Όπου κατοίκησε ο χρόνος κομματιάστηκε

Η Ελπίδα πλασματική και ατελέσφορη, η επικοινωνία σαν απλά μαθηματικά και μ΄έναν ουρανό στις φλόγες, η Ελευθερία χαραγμένη στον κισσό και στα αχαμνά των ερειπίων κλαδί και ζώο η Πίστη.

Με την παλίρροια στεφάνι πορφυρό, η Ασφυξία η καινούργια Πατρίδα

Ανοίξτε μου χτυπώντας τις πόρτες

Ελλάδα αγρύπνια κουρνιασμένη στο αρχιπέλαγος

μοιάζει σαν Άνεμος αυτός ο γυρισμός

η πιο ζεστή ανάσα η Προδοσία

Έχω πρόβλημα με το μνημονικό μου σκυλί ή σκαλί θα σας γελάσω

μοιάζει σαν Άνεμος αυτός ο γυρισμός

Τόσοι Αιώνες για ένα σώμα στα δόντια!

Ακόμα χειρότερα δεν θέλω τίποτα να μεταβιβάσω

Καλώς ήρθατε στα βαθιά.

Η Απελπισία ως πνοή ζητιανεύει τις Ερήμους της

Εδώ που θριαμβεύει η διακόσμηση, εδώ με τον Θάνατο πάνω στο τραπέζι.

*Η Γεωργία Δαλιανά είναι Ποιήτρια- Εικαστικός

Πειραιάς Κανάλι Ένα