Η αυτονόητη επανάσταση των ραγιάδων - Του Κυριάκου Κυτούδη

. Ο εχθρός: Κάποια κυρία Φέη Σκορδά.

. Το αίτιον: Ο Παντελής Παντελίδης.

. Το πρόσχημα: Η αυτονόητη επανάσταση.

Έρχονται κάτι μέρες, που έστω κι αν είσαι σε κάποιο λιακωτό ή λίγο μετά την βροχή παύει να έχει σημασία. Ακόμη κι όταν ο καφές είναι τόσο πικρός, το φαρμάκι του μπροστά στην πίκρα από την έλλειψη παιδείας αυτού του λαού φαντάζει πρόσφορο, αλλά σε μιαν αγιοσύνη που δεν πρόκειται ποτέ να έρθει, τουλάχιστον σε τούτον τον τόπο.

Τι κι αν ο Αισχύλος φώναξε  «Ίτε Παίδες Ελλήνων»

Τι σημασία έχει κι αν ο Ελύτης είπε πως «εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις». Μπορεί!

Ποιος όμως; Ποιος να την ξαναφτιάξει άραγε; Που ξεχάσαμε πώς είναι τις Κυριακές να βάζει κανείς τα καλά του. Που δεν μας συγκινούνε πλέον, οι αυτονόητες καλημέρες στον ήλιο και μια γλυκειά καληνύχτα στο κάθε αστέρι, που ακόμα φωτίζει τα γκρίζα μας όνειρα.

Ποιος θα ξαναφτιάξει την Ελλάδα; Που οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε βρεθεί ποτέ σε αμπέλι, δεν μιλήσαμε ποτέ με την ελιά, δεν χαϊδέψαμε τα κλαδιά της μ’ ένα ευχαριστώ και το μόνο καράβι που ξέρουμε, είναι αυτό που σαπίζει σε κάποιο μουράγιο με τα σαπισμένα ιδανικά μας, κάνοντας ακόμα και την αλυσάχνη να χάνει τον ίσκιο της.

Ασπαστήκαμε όλοι μας μια ενορχήστρωση, δίχως να γνωρίζουμε την μουσική, χαμένοι σ’ ένα ταξίδι δίχως προορισμό και δίχως τέλος, νομίζοντας απλά ότι είμαστε ασφαλείς και ελεύθεροι μόνο και μόνον επειδή είμαστε πολλοί, κι επειδή μας λένε πως όλοι μαζί μπορούμε. Και προσπαθεί κι ο καθένας συγχρόνως να ξεχωρίσει με κάθε τρόπο, με κάθε μέσον, να βρεθεί λίγο ψηλότερα, να δείξει το μπόι του.

Τι κι αν είπε ο Ρίτσος πως «τ’ αληθινό μπόι του ανθρώπου, μετριέται πάντα με το μέτρο της λευτεριάς».

Αλλά τελικά είμαστε τόσο ελεύθεροι, όσο ακριβώς είναι και το μπόι μας.

Εγώ ο εχθρός μου, είπανε οι μεγαλύτεροι στοχαστές των αιώνων, κι εμείς εθελοτυφλούμε επιμένοντας από την έλλειψη παιδείας ν’ αναγνωρίζουμε σαν εχθρούς, όλους εκείνους που θα μας δώσουνε την ελάχιστη ικανοποίηση ότι τελικά, κάναμε την επανάστασή μας.

Το πιο πρόσφορο παράδειγμα των ημερών, δεν είναι άλλο από αυτό με τις κάποιες χιλιάδες υπογραφών και φυσικά, για κάποιον εχθρό που για τόσους πολλούς, είναι αιτία πολέμου.

. Ο εχθρός: Κάποια κυρία Φέη Σκορδά.

. Το αίτιον: Ο Παντελής Παντελίδης.

. Το πρόσχημα: Η αυτονόητη επανάσταση.

Και ας ξεκινήσω από τον αείμνηστο και αγνό Παντελή Παντελίδη όπου καλόν θα είναι, οι περισσότεροι από εμάς να φροντίσουμε να έχουμε την ίδια οδό με αυτόν ο οποίος, είναι πλέον στο παράδεισο γιατί απλά, τον κέρδισε. Ένα μόνον μικρό παράδειγμα.

Πόσοι από εμάς τους επαναστάτες άραγε, κάναμε το ελάχιστο για τα παιδιά με καρκίνο; Εκείνος το έκανε.

Ο εχθρός….

Μάσανε λέει, ήδη 7000  υπογραφές για ν’ απολυθεί η κυρία Σκορδά, κι έτσι έχουνε ήσυχη την συνείδησή τους ότι κάνανε το ιερό καθήκον τους για τις επόμενες γενιές που είναι η αυτονόητη επανάσταση.

Και κανείς, μα κανείς...

Δεν μαζεύει υπογραφές για κείνους που αλλοιώνουν την γλώσσα μας.

Για εκείνους που εξαφανίζουνε τον πολιτισμό μας.

Για εκείνους που αλλάζουνε την ιστορία μας.

Για εκείνους που εξαθλιώνουνε έναν ολόκληρο λαό.

Για εκείνους που καθημερινά μας δηλητηριάζουνε.

Για εκείνους που ετοιμάζουνε ανακατανομή της φτώχειας.

Για εκείνους που φτιάχνουνε συσσίτια να τρώνε οι φτωχοί, ενώ ιερό καθήκον τους είναι το να μην υπάρχουνε φτωχοί.

Για εκείνους που οδηγούνε χιλιάδες Ελλήνων στην απόγνωση και την αυτοκτονία.

Για εκείνους που επιτρέπουνε ακόμη να υπάρχουνε λιπόθυμα παιδιά στα σχολεία.

Για εκείνους που κλέψανε τα όνειρα από τα παιδιά μας.

Για όλους εκείνους, που κάνουνε τα πάντα ώστε αύριο, να μην έχουμε χώρα, γλώσσα, σημαία και θρησκεία.

Για όλους εκείνους, που καθημερινά προσβάλλουν την αξιοπρέπειά μας, τα ιδανικά μας, το δικαίωμα να ονειρευόμαστε, το να ζούμε και να αναπνέουμε ελεύθεροι.

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν μας θίγει, δεν μας προσβάλλει, δεν μας θυμώνει παρά μονάχα, κάποιες απόψεις που προσβάλλουν πολλές φορές την αισθητική, αλλά και την ηθική μας. Οι περισσότεροι είμαστε εμείς, εμείς οι επαναστάτες, που δεν θα έχουμε να παραδώσουμε στην επόμενη γενιά τίποτα. Κι όταν μας ρωτήσουνε τι κάναμε για να είναι ο κόσμος καλύτερος θα πούμε, ότι πολεμήσαμε πάρα πολύ σκληρά, μια κάποια κα Σκορδά!

Η κάθε κυρία Σκορδά, υπάρχει γιατί απλά εμείς επιλέγουμε να υπάρχει και φυσικά, δεν θα πρέπει να μας πειράζει η άποψή της, άλλωστε, Δημοκρατία έχουμε, δεν έχουμε;

Και φυσικά στα πλαίσια της δημοκρατίας είναι πολύ εύκολο ο καθένας, να εκφέρει και την προσωπική του άποψη ξεχνώντας όμως ότι τις περισσότερες φορές δεν είναι άποψή του, αλλά μίμηση. Και είναι μίμηση γιατί απλά, όλοι οι έλληνες έχουμε ένα κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα, την έλλειψη παιδείας. Που σημαίνει την έλλειψη της ευθυκρισίας, το ότι δεν έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε, την έλλειψη της διαλεκτικής σκέψης και κατά συνέπεια, και της σωστής κάθε φορά εκφοράς του λόγου.

Απλά μιμούμεθα, τα όσα μάθαμε, τα όσα ακούμε, η επιδερμικά οι περισσότεροι από εμάς διαβάζουμε. Και αυτό αποδεικνύεται στον καθημερινό μας λόγο όταν τις περισσότερες έννοιες, τις λέμε και μόνον από μίμηση μη γνωρίζοντας την πραγματική έννοια γιατί απλά, γιατί πάρα πολύ απλά, δεν γνωρίζουμε την αρχαία ελληνική. Είναι τελικά, τόσο απλό! Όσο απλό είναι και το αποτέλεσμα το ότι η σημερινή πολιτιστική μας παιδεία, ξεκινά από τα καφέ, και τελειώνει στα μπουζούκια.

Και κανείς, μα κανείς δεν μαζεύει ούτε και γι’ αυτό υπογραφές!

Απλά αλλάζουμε κανάλι ψάχνοντας με μανία μια ευκαιρία ακόμη για επανάσταση λέγοντας, δεν μπορεί, θα υπάρχουνε κι άλλοι εχθροί άλλωστε, εμείς τους συντηρούμε, (μέχρι να κάνουν το ολέθριο λάθος).

Κι ανάμεσα στους καφέδες και τα λιακωτά, στην ιερή εξομολόγηση των καφενείων και στην άχραντη μεταλαβιά ενός φτωχού αποσπερίτη, έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας πλέον ότι κάναμε το ελάχιστο για να γίνει ο κόσμος καλύτερος, όταν σε λιγότερο από τρία χρόνια ο κόσμος, δεν θα είναι ο ίδιος όπως τον ξέρουμε. Ποτέ ξανά!

Και για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, (οι οποίοι έχουνε υποστεί απλά μια Οβιδιακή μεταμόρφωση) ο όρος κατεχόμενα είναι απόλυτα ορθός. Το αν χρησιμοποιείται ορθά είναι άλλο θέμα αλλά η Κύπρος μας, θα είναι η Κύπρος όταν θα είναι ελεύθερη. Έως τότε, θα έχει κατεχόμενα.

Δεν θ’ αναγνωρίσουμε τελικά ποτέ τον πραγματικό μας εχθρό γιατί ποτέ, δεν θα θελήσουμε να μάθουμε παρά μονάχα να επαναλαμβάνουμε τα όσα ξέρουμε και τα οποία φυσικά, δεν τα γνωρίζουμε. Γιατί αν θέλαμε, θα το κάναμε κιόλας. Δεν θα θελήσουμε ποτέ όμως να διδαχθούμε γιατί αν διδαχθούμε, θ’ αναγνωρίσουμε τον πραγματικό μας εχθρό και τότε, θ’ απορρίψουμε πολλές αυτονόητες παραδοχές και θα πρέπει τελικά, να κάνουμε και την αληθινή μας επανάσταση.

Μέχρι τότε, θα επαληθεύουμε τον Πλάτωνα ο οποίος είπε πως:

«Οι μεγάλοι άνθρωποι μιλούν για ιδέες. Οι μέτριοι άνθρωποι μιλούν για γεγονότα. Και οι μικροί άνθρωποι μιλούν για τους άλλους».

Και η ζωή συνεχίζεται, ήρεμα πλέον αφού κάναμε το ιερό μας καθήκον, την αυτονόητη επανάστασή μας ώσπου, ώσπου να ξαναβρεθεί στον δρόμο μας κάποια άλλη κυρία Σκορδά, που θα είναι και πάλι…

Αιτία πολέμου!