Αγαπητοί φίλοι, Μπορείτε να στέλνετε τα κείμενά σας στο palmografos@gmail.com - Δωρεάν δημοσίευση Αγγελιών στο palmografos@gmail.com

Περί φασισμού (Γ΄) - Του Απόστολου Βεργή*

Αρχική | Απόψεις | Περί φασισμού (Γ΄) - Του Απόστολου Βεργή*

Η ουσία του φασιστικού προβλήματος είναι η εξουσία που πηγάζει από την εισαγωγή του υποκειμένου σε μια ιεραρχία (πραγματικά και ψυχολογικά) και επέκεινα η κλιμακωτή άνοδος (μόνο η άνοδος) εντός αυτής. Δηλαδή η κυριαρχία του συγκεκριμένου υποκειμένου πάνω σε κάποιους, μία κυριαρχία θα που μεγαλώνει διαρκώς (ή στη χειρότερη περίπτωση θα συντηρείται), όντας αυτό (το υποκείμενο) δεμένο με τη θέση, αυταρχικά, κυρίαρχα, ψευτοηγετικά, ή έστω μη αδικημένα (σύμφωνα με την ατομικιστική του λογική).

Το γεγονός της σχετίσεως του φασισμού με μια ατελείωτη θέληση επιβολής προέρχεται από μια καταπίεση τύπου: κατωτερότητας του Είναι και προσωπικής ατολμίας λόγω ηθικών αναστολών του ανερχόμενου φασίστα την οποία ο ίδιος δεν ξεπέρασε και δεν ξεπερνά ποτέ, σκεπάζοντας την με την θέληση για επιβολή, για ρόλους πρωταγωνιστικούς, για ακολουθία κάθετων αποφάσεων, για πραγματοποίηση απωθημένων και για βία.

Ταξικά ο φασίστας χαρακτηρίζεται:  α) ως ανερχόμενος ή ονειρευόμενος να φύγει απ' τον πάτο (πάντως έχει καταφέρει κάτι και το υπερασπίζεται - ή έτσι νομίζει), β) ως μετέχων στο κράτος ή ακολουθώντας το, πιστεύοντας ότι δια του κράτους επιτυγχάνεται η επιθυμητή από τον ίδιο καταστολή των απέναντί του, αλλά, και ότι δια του κράτους ο ίδιος θα αναπτυχθεί (και με την τυχοδιωκτική έννοια - βλέπε: Ρώσοι ολιγάρχες που υπήρξαν παλιότερα κρατικά στελέχη του λεγομένου υπαρκτού σοσιαλισμού), γ) ως μετέχων στη θρησκεία και ως δεμένος με την οικογένειά του, ακόμα και αν είναι άπιστος ή μοιχός (αδιαπραγμάτευτοι θεσμοί για τον φασίστα η θρησκεία και η οικογένεια), δ)  από τον φόβο του μην προλεταριοποιηθεί ή ως προλετάριος, από την επιθυμία του να βγει από αυτή την κάστα.

Έτσι ο φασίστας δένεται με τις επιθυμίες του, όπως ο ορειβάτης με τον κρίκο. Και βρίσκοντας τις ευκαιρίες δια κάποιας αγέλης, κυριαρχεί, κρατώντας μια θέση στην ιεραρχία, δημιουργώντας άρρηκτους δεσμούς μ' αυτή, καταπιέζοντας τους  “από κάτω” (σαδισμός). Έτσι ο δημόσιος υπάλληλος δένεται με το δημόσιο, ο ιδιωτικός υπάλληλος με τον εργοδότη και ο στρατιωτικός με το στρατό. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, οι σχέσεις που αναπτύσσονται, είναι σχέσεις εξαρτήσεων (και μάλιστα κλιμακωτών). Σχετίζονται, εντέλει, δομές ταξικά διαφορετικές, αλλά και κοινωνικά και ιεραρχικά, με αποτελέσματα εντελώς παράδοξα (πχ:  οι αντιθέσεις μεταξύ δημοσιογράφων ιδιωτικών και κρατικών ΜΜΕ  που έχουν παρατηρηθεί στη χώρα μας τον τελευταίο καιρό με αφορμές το “μαύρο” και την ανεργία. Είδαμε να γίνονται αυτοματικοποιήσεις και η κάθε μερίδα δημοσιογράφων -πλην λίγων εξαιρέσεων- να κατακρίνουν μόνο το “μαύρο” που τους αφορά και τη δική τους μόνο ανεργία, λες και οι συνάδελφοι την άλλης πλευράς δεν έχουν ακριβώς της ίδιας φύσης και υφής προβλήματα). Εκεί ακριβώς πεθαίνει αυτό (το για πολλούς ιδανικό) που λέγεται αλληλεγγύη - και ο εκβαβραρισμός είναι ήδη παρών.

Βία, ιδεολογία, θρησκεία, ψυχολογία, ηθική, είναι μέσα επιβολής και συντηρήσεως των καθεστώτων. Πραγματική επανάσταση είναι η διαδικασία που οδηγεί τα υποκείμενα στην έξοδο από την όποια συστημική (ακόμα και εσωτερική)  καταπίεση η οποία επάνω του υπάρχει. Ο φασισμός δεν έχει σχέση με την επανάσταση, καθώς δεν αποτελεί έξοδο, αλλά, αποτελεί διαδικασία αναδιανομής καταπιεστικών ρόλων, με υποδούλωση (στην πραγματικότητα) αυτών που τις καταλαμβάνουν - διότι ο φασισμός, πρώτα απ' όλα, είν' ανελευθερία και διάδοση αυτής.

Τι μας καταπιέζει; Ηθική, ντροπή, επιθυμίες ανεκπλήρωτες κτλ... Μεγάλες μερίδες ανθρώπων εκτονώνουν τις καταπιέσεις τους σε άλλα αντικείμενα: στις τέχνες (θετική πλευρά), στη μόδα (και στην κατανάλωση), στη θρησκεία, στο γήπεδο, στην απρόσωπη πλευρά του sex. Δυστυχώς τα αντικείμενα αυτά, εντέλει, υποκαθιστούν την πραγματικότητα, παρεμβαίνοντας παντού και διαμορφώνοντας το γίγνεσθαι. Έτσι η πολιτική ευτελίζεται  και περνά σε χέρια δομών προερχόμενων από τα υποκατάστατα (ποδοσφαιριστές, μοντέλα, ηθοποιοί της λούμπεν σκηνής κτλ), τα οποία χέρια αποκτούν την εξουσία Υποδουλωνόμαστε, δηλαδή, σε ασημαντότητες και δι' αυτών στα ένστικτά τους.

Τα πιο πάνω δίνουν κάποιες απαντήσεις στο ερώτημα:  Γιατί οι μαζικότητες επιτρέπουν να τις εξαπατά ο πρώτος τυχών τυχοδιώκτης;  - Και βέβαια, εκτός των προαναφερόμενων, υπάρχει και ο έρωτας (πολλές φορές με τρόπο σαδιστικό) με τον εξουσιασμό· κι αυτός ο έρωτας είν' απ' αυτούς που οδηγούν σε τραγωδίες.

Και, γιατί οι μάζες ακολουθούν; - Αμυντικές τάσεις, έμφυτες ορμές, ανάγκες, ανασφάλεια, πονηριά, προπαγάνδα, είναι κάποιοι από τους λόγους και αφορούν κυρίως μικροαστικές μερίδες. Έπειτα φτιάχνεται η αλυσίδα  η οποία (απούσας της κριτικής διαδικασίας) οδηγεί κατευθείαν τα υποκείμενα στην υπηρεσία του φασισμού: πρώτα ακολουθώ, μετά μετέχω και ύστερα δεσμεύομαι (ηθικά, ψυχολογικά, συμφεροντολογικά, εκβιαστικά) και υπακούω. Και υπακούω, μεταφέροντας κάποια από την καταπίεση που δέχομαι στους παρακάτω.

Το να βρίσκει ο κάθε φίρερ και να λέει στις μερίδες του λαού που τον ακούν, ακριβώς αυτά που κάθε μία απ' αυτές επιθυμεί ξεχωριστά, είναι μεγάλη τέχνη. Το πιο εύκολο γι' αυτόν είναι να απευθύνεται κυρίως στη μεσαία τάξη, διότι, η μεσαία τάξη για τους κάτω είναι προορισμός, για τους εντός της είναι το παρόν και για τους άνω είναι ένα μαξιλάρι ασφαλείας. Έτσι, κάθε που βλέπετε πολιτικούς να επικεντρώνονται σε αυτή και μόνο την τάξη, να υποπτεύεστε - στην καλύτερη των περιπτώσεων πρόκειται για λαϊκιστές  και στη χειρότερη για τέρατα που έχουν ήδη γεννηθεί.

Απ' εκεί και πέρα, υπάρχει ο εθνικισμός, μία ολοποιημένη μεριδοποίηση που ως έθνος περιέχει τα πάντα (βεβαίως σε μίξη):  άτομα, οικογένειες, φυλή, λαός κτλ :  σύνολα που κάποια από αυτά τέμνονται και κάποια άλλα αλληλοπεριέχονται, με ολοποιημένη (στο όνομα του έθνους) την όποια τους τιμή, το όποιο τους πεπρωμένο, την όποια (συνήθως κατασκευασμένη ή επισκευασμένη) θέση μέσα στην ιστορία. Ο εθνικισμός δε, είναι σπουδαίο εργαλείο, διότι, περνώντας από μέσα του η άμυνα και η αντιεπαναστατικότητα των κοινωνικών, κάνει αυτές να γίνονται πιο ισχυρές και ριζώνουνε πιο εύκολα στις συνειδήσεις.

Έτσι λοιπόν βλέπουμε ότι η πορεία προς τον φασισμό (και ύστερα η πορεία εντός του), εξαρτάται από την διαχείριση της ψυχολογίας των μαζών (των μερίδων τους). Η ξένωση δε της πολιτικής απ' την ανάλυση και την κριτική, στην πραγματικότητα την κάνει να ακολουθεί ως υπηρέτης την κάθε απόλυτη (στην πορεία φασιστική) ηγεσία, ουσιαστικά, τακτοποιώντας επιθυμίες ή τάζοντας, έχοντας διαχωριστεί ως οντότητα (η πολιτική) από την πολιτικο - φιλοσοφική ουσία. Επεκεινα: το “εδώ και τώρα” και το χάος.

 

*Συγγραφέας - Ποιητής





Πρόσθεσέτο στο Facebook Πρόσθεσέτο στο Twitter

Παύλος Πολάκης: Γκαζόζα - Του Μιχάλη Τσιντσίνη

19 Ιουλίου 2024, 14:42
2' 4" χρόνος ανάγνωσης   Γελούσε λίγο με τον εαυτό του. Εκφέροντας εκείνη τη φράση, που ...

Οι κουκούλες και οι σακούλες - Της Ιωάννας Μάνδρου

17 Ιουλίου 2024, 15:04
1' 54" χρόνος ανάγνωσης   Φωτό: Βικιπαίδεια Πριν από λίγες ημέρες, επανήλθε μετ’ επιτάσεως το αίτημα πολλών ...

Παλεύοντας με τη Λερναία Υδρα - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

11 Ιουλίου 2024, 23:15
1' 54" χρόνος ανάγνωσης   Τον Μάιο, μας απασχόλησε η προϊσταμένη στην εφορία της Χαλκίδας. Hταν ...


Σχολιάστε το άρθρο:



συνολικά: | προβολή:

Newsletter
Email:
Λέξεις κλειδιά
Αξιολογήστε αυτο το άρθρο
0