Έρωτας, λέει - Του Απόστολου Βεργή

 Έρωτας λέει, Όλα για τον έρωτα, λέει... Τόσα και τόσα παιδιά στην εφηβεία τους τον ονειρεύονται, στήνοντας ιστορίες με κείνα πρωταγωνιστές, αγνοώντας μια ανακάλυψη (ίσως την πιο σπουδαία ανακάλυψη) των αρχαίων μας προγόνων, αγνοώντας την τραγωδία που η μπαμπέσα έχει την ιδιότητα να εισέρχεται σε κάθε τι, παραμορφώνοντάς το.

 Σκεφτείτε, κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά, στην εφηβεία, στα δεκαπέντε του, να γνωρίζει παλικάρι εμφανίσιμο, δραστήριο, που να χει μάτια λέει μόνο για κείνη. Και να τα ταξίδια, και να οι βόλτες, και να τα ηλιοβασιλέματα, και να η μαγεία... Μαγεία ε; Ε ναι, μαγεία. Μαγεία που όμως πίσω της μπορεί να έχει μάγο κακό. Όχι βάτραχο που να μετατρέπεται σε πρίγκιπα, μα το αντίθετο, κάτι σαν το σκοτάδι που διαδέχεται απότομα το φως.

 Και ύστερα από έναν παραμυθένιο γάμο σε ρομαντική περιοχή, ένα παιδάκι, και ακολούθως ο χαμός: Ζήλια; Καθημερινότητα; Οικονομικά θέματα; Εν κατακλείδι, τι σημασία έχει; Ρε μπάρμπα, πώς; Πώς τον δολοφονείς αυτόν τον άγγελο; Αυτόν που τον αποκαλούσε άγγελό σου, έρωτα σου, σύντροφό σου; Πώς στήνεις ολόκληρο παραμύθι (με την κακή έννοια) για να παραπλανήσεις τις αρχές κι επέκεινα την κοινωνία;

 Θα μου πείτε, άνθρωποι – κι όσο υπάρχουν άνθρωποι εκτός από το καλό, θα υπάρχει και το κακό... “Είναι να μην το χει η μοίρα σου” έλεγε η μητέρα μου σε ανάλογες περιπτώσεις, επιβεβαιώνοντας την σημασία που χει η τύχη στη ζωή του καθενός από μας. Τύχη σε όλα, και στα προσωπικά, και στα οικονομικά-εργασιακά, και στις μετακινήσεις μας. Τύχη – όσο λιγότερο αυτή παρεμβαίνει στις ζωές των μελών μιας κοινωνίας, τόσο πιο πετυχημένη είναι αυτή Η κοινωνία.

 Είναι κοινωνικό το πρόβλημα; Φυσικά και είναι, στο μέτρο που οι κοινωνίες κλείνουν τα μάτια, κάνοντας πως δεν βλέπουν ανθρώπους με ψυχολογικά προβλήματα που τριγυρνούν εδώ – εκεί, όταν το μότο “είδες – δεν είδα” αποτελεί μία παγίωση έτσι που η αποξένωση να είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του νέου κόσμου – ο συγγραφέας Αντώνης Σαμαράκης είχε περιγράψει άριστα αυτή την κατάσταση, γράφοντας σε ένα από τα διηγήματά του: “ Ποτέ οι στέγες των σπιτιών δεν ήταν τόσο κοντά και οι καρδιές των ανθρώπων τόσο μακριά, όσο σήμερα”.

 Λοιπόν έρωτας; Έρωτας αλλά τι έρωτας; Αγνός ή γεμάτος κτητικότητα; Γιατί και η κτητικότητα και η επιβολή εγωισμών μπορεί να υπάρξουν μέσα σ' αυτόν. Το ζητούμενο είναι ο αγνός έρωτας, ο έρωτας όταν αυτός αποτελεί διαβατήριο δημιουργίας και ελευθερίας, όταν αυτός αποτελεί συστατικό ευτυχισμένων ανθρώπων κι όχι δήθεν, αυτό το δήθεν που πολλαπλασιάζεται τοξικά τα τελευταία χρόνια, με τα κοινωνικά δίκτυα να γεμίζουν καθημερινά με δηλώσεις τύπου δήθεν, με σχόλια τύπου δήθεν, με φωτογραφίες τύπου δήθεν, πειραγμένες, φιλτραρισμένες, ψεύτικες, καταστάσεις που ο καθένας προωθεί το ψέμα του, τον ψεύτικό του κόσμο – την ώρα που το κακό παραμονεύει και παρότι η φθορά υπάρχει, λειτουργεί και καταστρέφει, παρότι η έννοια της τραγωδίας δεν έχει σταματήσει να επεμβαίνει κάθε τόσο προσγειώνοντας.

 Κι εμείς τι κάνουμε; Τι κάνουμε όλοι μας και πρώτα-πρώτα όσοι έχουμε παρεμβατικούς κοινωνικά ρόλους: επιστήμονες, φιλόσοφοι, λογοτέχνες, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι από τη μια και από την άλλη πολιτικοί, όλοι καλούμαστε και πρέπει να πάρουμε θέσεις και όχι θέσεις λαϊκιστικές κραυγάζοντας αλλά θέσεις που να αποτελούν τομές, απαιτώντας περισσότερο σεβασμό στη γυναίκα, απαιτώντας αναβάθμιση τού κοινωνικού ρόλου τής ψυχιατρικής (τα ψυχολογικά τεστ σε οπλοφόρους, σε έχοντες ρόλους σε κοινωνικές υπηρεσίες αλλά και σε οδηγούς, πιλότους κτλ για παράδειγμα πρέπει να ενταθούν), απαιτώντας στα σχολεία όχι απλώς εκπαίδευση αλλά παιδεία, απαιτώντας λιγότερο λαϊκισμό και παρδαλές κουβέντες, απαιτώντας λιγότερη βία και κακία (αλλά και λιγότερη βλακεία), απαιτώντας να μην χάνονται κάθε τόσο ονειροπόλα παιδιά σαν την Καρολίνα, σαν την Ελένη, σαν τον Ζακ..., απαιτώντας συνθήκες κατά τις οποίες να μην γίνεται έρωτες να μετατρέπονται σε τραγωδίες.

*Απόστολος Βεργής, συγγραφέας - ποιητής