Πίσω από την βιτρίνα! - Του Χρήστου Μπουσιούτα
Σήμερα είναι μια μέρα μνήμης και τιμής για τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου, αλλά και μια ευκαιρία για τους «επίσημους» να καταθέσουν τα στεφάνια τους, οι αρχηγοί των κομμάτων να βγάλουν τους ξύλινους πολιτικούς τους λόγους και οι «μπαχαλάκηδες» να μετατρέψουν ένα ηρωικό γεγονός από σύμβολο εθνικής ενότητας σε ένα διχαστικό γεγονός μικροκομματικής εκμετάλλευσης.
Ίσως όμως, να είναι και μια ευκαιρία μετά από τόσα χρόνια, να κοιτάξουμε πίσω από την βιτρίνα ...
Tο Πολυτεχνείο μεταπολιτευτικά αντιμετωπίστηκε με ιδιοτέλεια και από την Δεξιά και από την Aριστερά.
H Δεξιά ξέπλυνε τις ενοχές για την απουσία της, η Aριστερά τα λάθη των επιλογών της και οι πρωταγωνιστές του κεφαλοποίησαν τον αγώνα για θέσεις και εξουσία, προβολή και γρήγορο πλουτισμό.
Η γενιά, που ξεκίνησε κάποτε με την ωραία ματαιοδοξία να αλλάξει τον κόσμο, ξέμεινε όμως στα μισά του δρόμου και αναλώθηκε και αυτή σε μια στείρα κατανάλωση.
Άφησε στην άκρη το φωτοστέφανο και αναζήτησε με πάθος την κοινωνική άνοδο, τη λατρεία της επιτυχίας, την εξουσία, το όνειρο του εύκολου χρήματος, τη γκλαμουριά και τη χλιδάτη ζωή, ξεχνώντας την ηθική και την κοινωνική της συνείδηση.
Η γενιά που «Ξέφυγε από τους καρχαρίες, νίκησε τις τίγρεις, την έφαγαν όμως οι κοριοί», όπως έλεγε ο Μπρέχτ.
Η γενιά με τα μεγάλα οράματα που άντεξε τον φάλαγγα και τον βούρδουλα, αλλά λύγισε στο βελούδινο χέρι της εξουσίας και το φίλησε.
Ο Αλμπέρ Καμύ έλεγε οτι:
«Ο σκλάβος ξεκινά ζητώντας δικαιοσύνη και καταλήγει να περιμένει να φορέσει ένα στέμμα.»
Έτσι και κάποιοι (όχι όλοι ευτυχώς) κεφαλαιοποίησαν την συμμετοχή τους στον αγώνα και το φόρεσαν για τα καλά.
Και αν κάποιοι λοξοδρόμησαν και έχασαν την πορεία τους, αυτό δεν ακυρώνει τον αγώνα τους.
Τουλάχιστον για αυτό σας ευχαριστούμε ...
Ένα δάκρυ για τη Νίκη
- Δημοφιλέστερα
